Noite en París

Medra a lúa amarelenta esta noite en París.
- A lúa é unha mentireira. -aseguráralle el de madrugada- Minte máis que fala, e nunca está calada.
Non puxo en dúbida as súas palabras daquela. Seguro que el coñecía todo o que tiña que ver coa Lúa... Como se non ía ver tan nitidamente a luz das estrelas reflexada nos seus ollos?

Hoxe, sentada na terraza daquel café, cunha cadeira baleira en fronte de si -a del- , preguntábase que ía saber el da Lúa.
Se nunca sabía nada...
Por non saber, non sabía nin que dicir...,
nunca.

Mais esta vez acertara.

A Lúa xuráralle que el viría.

O rostro

Levaba xa preto de media hora observando a aquel home que se sentaba fronte a el. Facíaselle tan sumamente coñecido o seu rostro..., pero por máis que o miraba non caía en quen podía ser. Pelo canoso e barba de dous días, nariz puntiagudo e ollos escuros, faccións moi marcadas e mans de traballador, fendidas, seguramente, polas incontables mañás de xeada bulindo dun lado para outro. Tamén el mesmo as tiña ásperas, curtidas polo frío e polas labores de tantos anos; tampouco el se libraba de ser un narigudo.

Pero quen sería aquel home?

E por que ao seu carón xogaba no chan unha cativa tan parecida á súa neta?

- Eres ben presumido, avó. Logo din que as que botamos todo o día mirándonos no espello somos as mulleres... 

Seica chove (e molla)

Era inverno;
dicían que o día estaba triste, mais ninguén pensaba en facelo rir;
un día apagado, e non había quen fora encende-lo Sol.

Quen era capaz de consolar ás nubes aquela tardiña? Chora que chora, e veña a chover. Non había pano de man que secara aquela pel tan pouco acostumada a unha choiva tan ácida. As pingas caían e formaban pozas, corrían regueiros de auga polos sucos das engurras modeladas ao rir.
(Cando ría...,
e non choraba...
Cando non había precipitacións...,
nin se precipitaba
ao baleiro dun mundo escuro ao que non quería chegar.
E, porén, non se atrevera aínda a prender unha luz. Non fora cegarse; non foran escocer as bágoas ao vir o sol.)

No semáforo

Vai pola rúa sorrindo. 

Leva os cascos postos e camiña con aire desenfadado. Segue a melodía da canción co pé, dando pequenos golpes rítmicos na beirarrúa mentres agarda a que se poña o semáforo en verde. Mesmo tararea a letra polo baixo, tan baixo que só a escoita o rapaz de ollos verdes que espera ao seu carón para cruzar.
Tan abstraída vai do mundo exterior que non se decata de que xa pode seguir andando ata que ve aos demais diante de si.
É daquela cando continúa co seu andar danzarín. Vai alegre.

Vai pola rúa, só, rindo. (Por non chorar.)

Agocha o nariz, e as penas, detrás da bufanda de la. Un coñecido párase a falar con el. Manteñen unha desas conversacións rutinarias que non trascenden máis alá do momento. Ri..., pero por compromiso; non lle fai ningunha graza todo canto lle di. Parécelle que o semáforo tarda unha eternidade en permitirlles avanzar. Volve sumerxir a súa soidade no seu anorak, e só ergue os seus ollos verdosos cando escoita á rapaza do lado murmurar para si os versos dunha vella canción.
Tan embelesado se atopa prestándolle atención que non advirte que a luz vermella xa mudou ata que o empurran levemente para que non entorpeza o paso.
É daquela cando aparta os ollos dela. Vai ensimismado.

E cruzan xuntos, pero distantes, un pedazo máis atrasados que o resto dos transeúntes.
Non o saben, pero diríxense ao mesmo lugar.

Lili Marleen

Camiño descalzo pola beira da praia. Disque a auga salgada é boa para curar as feridas, e a min ultimamente dóeme todo. Non sei como hei de facer para que a úlcera que provocaron no corazón as bágoas que non chorei cicatrice dunha vez por todas. Por moito que pasee a carón do mar, o sal non chega tan adentro.

Que se mataran eles se querían. Eu prefería morrer de amor que do impacto dunha bala. Aínda que me fora doer máis...

Pero non llelo dicía.

Procuraba, sen descanso, a luz da farola baixo a que che dei o último bico.

Pero non llelo dicía.

Quería volver a Hamburgo, á terriña. Xa nunca quixera marchar de alí...

Pero non llelo dicía.

Tremía de frío cada vez que me acordaba de ti, Lili. Estaba aterecido: non era quen de esquecerte.

Pero que lles ía dicir a eles?

Tantas cousas caladas no meu interior ráchanme as veas. Estou enfermo e viñen curarme coa auga do mar. Cheguei a Finisterre, a fin do mundo. É unha bonita metáfora da realidade.

Eu non río, (mar, océano)

Séntome só a carón de calquera río,
síntome só a carón de calquera que ría.
E síntoo.

É por iso polo que tiven que fuxir da túa beira. Non cesabas de rir! As túas gargalladas metíanseme nos oídos e perforábanme cada recuncho do conduto auditivo.
Se iamos dar un paseo e dicía calquera parvada, se vías ao neno facer un xesto gracioso, se alguén che facía cóxegas, se calquera dos teus amigos che contaba unha anécdota divertida... Escachabas a rir deseguido.
E non me malinterpretes!, non eras ti soa. Molestábanme todos e cada un dos que posuían ese afán por soltar parte da alegría nunha risotada. Non vaias pensar tampouco que me amolaba o feito de que estiveras leda, pero é que aínda non atopei en ningures unha risa que me fixera rir a min como o facía ela coa súa. Ninguén sorrí como adoitaba facelo ela. Non volvín escoitar, dende que xa non está, unha gargallada que soara tan ben... Todas me lembran á dela sen ser ela quen ri.

E dende aquela ando triste. Tampouco eu río.
Dende aquela gústame máis o mar aberto.
Tiven que marchar.

Vai e vén; vén e vou

Vai, vén,
vai ben
e volve mal.

E xa non sei escribir.

Vou co vento, que me mece co seu vaivén. Lévame lonxe o vento. Ven-to.

Vou, veño, e que ven, señores?

Aire
que vai ben
para tanta contaminación pulmonar.
Non fumo, pero quixen mal.
Está ben.

Vén,
onda mariña,
que ben me vés...
Purifícame
ben
este corazón cheo de lama.

Lembranzas xeadas

Era unha brisa ao principio. Mesmo se agradecía a súa chegada. Con aquel ambiente cargado no seu interior, aquela frescura que abanicaba as lembranzas víñalle ben.
A brisa mudou a vento frouxo que, sen chegar a ser molesto, xa movía demasiado as cousas do seu sitio.
Tornou a vento forte co paso do tempo. Os recordos agochados nos recunchos da mente voaban dispersos polo medio e medio, desordeándose e formando un caos.
Chegaba o temporal, a choiva, a saraiba. Imaxes e sons quedaron destruidos logo da catástrofe que, pese a amainar, seguía azoutando o cerebro. Quen se acordaba xa de como era aquela mente antes?

Camiñando desorientado, atopou unha casa abandoada na que se resgardou dese frío que lle xeaba as lembranzas. Explorou o local. Estrañoulle a presenza dun taburete tapizado con terciopelo. Sentou, xirou, e viu. E tocou.
Música.
- Sei tocar o piano... - murmurou abraiado.

Javier

Á dereita, un home duns oitenta anos sentado nunha cadeira. Un bastón entre as pernas serve de apoio das engurradas mans que, á súa vez, sosteñen o queixelo. O semblante serio. A mirada baixa, perdida.
Na parte esquerda, un ilustrador intenta reflexar no lenzo tal extravío do ollar. Non pode máis que pintar os ollos dun azul frío.

Ao fondo, o solpor.

E eu aquí, dubidando de se me chama máis a negrura dunha pupila que mira pero non ve ou os tons cálidos dun ceo máxico.
A muller menudiña que se achega ao señor debeu decidir non deixarse engaiolar pola inmensidade do cosmos mentres aqueles ollos desorientados pareceran atoparse cando se cruzaban cos seus.

O pintor tamén se decatou. Cambiou de páxina - e de azul -  e comezou de novo o debuxo.

Noutro mundo, lonxe e preto deste

     Xa hai tempo que viñas falando de marchar de viaxe, lonxe, aló onde só te atopara quen ti quixeras. E perdícheste. Pero gustouche facelo. Escribíasme de cando en vez falándome dun lugar marabilloso. Non te decatabas de que tamén nos paraísos existen precipicios... Pero, quen os ía ver con aquel sol cegador? Naquel recuncho do mundo ao que eu endexamais cheguei era sempre de día. Alegría.

     Sei polas túas breves cartas que aquel sitio estaba envolto dunha maxia incrible. Imaxinabas que rebumbios de fadas e de trasgos poboaban aquel lar, sen deixarse ver nada máis que para chiscarche un ollo, cómplices da túa situación. Ou para engaiolarte. Amarte.

     Xa dixo Gabo nunha ocasión que nos países míticos nunca sae o sol... Intentaba avisarte... Chegaron as nubes, a tormenta, a néboa que che restaba visión. Andabas sen rumbo entre ese fume de auga. E digo fume, non vapor, porque era nocivo. Nunca cheguei a saber se finalmente caíches por algún daqueles barrancos. Penso que, polo menos, estiveches a piques. Asomaches a cabeza e non viches outro mundo ca aquel no que estabas. Asustácheste e tremiches máis dunha vez. Notábacho na letra, insegura. Amargura.

     Has de lembrar, a vindeira vez que decidas emprender unha viaxe, mercar billete de ida e volta. Non vaia ser que leves tal intención de perderte que chegue un momento no que nin ti mesmo te atopes. 

Contoumo un paxariño. Falaba de min cando era xove. 

Maxia

     - Tes cabelo de fada, nunca cho dixera? - soltoume un día meu avó mentres me peiteaba a melena revolta.
     - E logo, avó? Viches algunha para saber como son?
     Lembro que estaba de costas a el, pero víao reflexado no espello cun medio sorriso pintado na faciana.
     - Nalgunha ocasión...
     E o intenso fulgor que desprendían os seus ollos deixoume sen fala.

Non poder mirar priva de ver

     Non podo máis que chorar ao ve-los teus ollos verdes, cheos de vida tristeira, extraviados no horizonte, sen ningúns beizos que observar dende preto. 

     Mírote, pero non te decatas. Tan ensimismado estás no intento frustrado de atoparte, aló lonxe onde o sol pinta as nubes de cores alaranxadas, que te perdes. Pérdeste ti e a ti - ben diferente que é - , e pérdesme. Eu, que teño uns beizos que mirar... Agretados polo frío, pero beizos ao fin e ao cabo. 

     O frío de non ter uns ollos que os miren...

Estar... de todo

     "É raro. Altérasme de tal maneira que só a túa presencia me calma. E oxalá estiveras para tranquilizarme, comigo, de todo, porque as historias a medias tintas nunca se leron ben. A ver se resulta que esta non vai ser escrita... Quero lerte; gústame ler e gústasme ti." - díxolle a pluma ao tinteiro.

P'ra ti

    Non me doe tanto o feito de que  non estés como o de que endexamais volverás a sentarte comigo no colo.
     Prometo lembrarme de ti por moito tempo que pase, por moitos días que marchen carentes dese agarimo teu.

  
     Imaxinádevos que é un relato coma outro calquera. Crede que falo dunha historia de desamor, como tantas veces, na que un dos dous quedou só.
     Pero sabede que xogar a quitarlle o pucho e poñelo eu, créndome maior, son tan só lembranzas. E iso desgárrame por dentro. A min e aos que seguen aquí, comigo e sen el.

Saudade mal curada

     Non sei se vou triste de máis pola rúa e por iso os vexo a todos tan alegres, tan a contracorrente miña, ou é que vou demasiado contenta eu para decatarme de que esa felicidade case sempre é unha trola. Igual algo de todo.
     Atopábame sumida na tristura, logo afogada nun vaso de tubo e, agora, contenta. Ou borracha, para que andarse con eufemismos.
     Que sei eu.
     Úleme a ron barato, así que debe de ser iso. Vou bastante contenta e, porén, por que non río? Ambigüidades lingüísticas e corazón choromicas.   Ai, se soubese o que digo... Escribo, e nin sei como. Baila o lapis só, tan só como o fixen eu cada madrugada des que ti marchaches, des que me deixaches aquí, sen sequera unha botella de bo ron da que botar man. Agora teño que deambular por aí na procura dalgún grolo que me axude a esquecerte.
     Pero véxote reflexado na copa, e non estás.
     Do único que me esquezo noite tras noite é de que nin o alcol nin probablemente nada conseguirá curarme desta insana saudade. E dixen saudade, que non soidade. Porque soa non estou, estás ti. Pero quen sabe onde.
     A risa vaima dar cando xa non lembre nada: nin a ti nin a este estúpido xeito co que trato, inútilmente, de esquecerte..., arruinándome.

Insomnio

      Domingo pola tarde e ti deitada na cama, as sabas revoltas e a túa melena alaranxada triste. A única resaca que podes ter é a debida a non beber doutro vaso diferente aos seus beizos.
     O teu problema é que o insomnio que te sacude cada madrugada che impide soñar con el.
     O día que o atopes camiñando realmente pola rúa volverase a incendiar o teu cabelo, retornando á cor do lume, como aquela vez que o coñeciches. O espertador da mesiña de noite marcaba as catro e media da mañá cando te salvou do pesadelo que sería non atopar a ninguén naquela praia tan pouco iluminada, onde a auga non mollaba os pés.
     Ao fin e ao cabo, as sabas non suben coa marea e soñar segue sendo de balde.

Ollos azuis, mentireiros.

     Xa non é que os teus ollos me lembren ao revoltoso Cantábrico, senón que cando me baño nese mar de augas rebeldes penso que buceo no teu iris azul. Que ironía. É unha cor demasiado pura  para tan sucia conciencia como debes ter. Agochas un ceo - ti, inferno-  baixo as pestanas; pobres paxariños engaiolados que non saben hacia onde voar.