A canción dunha muller

     Muller nova que cantas melodías tristes, non te decatas de que os teus ollos morren de desexo por desprender alegría? Por que te empeñas en apagar o seu fulgor? Estalos deixando morrer. (Non dixen matar. O que lles dispara non es ti.)
     O mundo está cheo de poesía. Procura outras letras que te fagan laiar menos, busca partituras con ritmos máis vivos. Solta nun berro todo o aire co que enchiches o teu fol e renóvao. Que sexa fresco. Deixa de tocar no piano cancións que escribiron outros por ti;
compón
a túa vida.
     Que soe tal como ti queiras que soe, pero non esquezas que dun momento a outro, nese iris, ou prende lume, ou quedan as cinsas. Unha de dúas.
     Desfaite deses brazos rudos que te atrapan sen dozura, só con fiereza e forza. Borra dos beizos das persoas do teu redor esas verbas que desgastan o corazón máis que o oído. Crea ti palabras novas, unhas que falen do que ti queiras contar. E que sexa a historia máis bonita que se che pase pola imaxinación.
     Lembra que sempre ha de haber quen te escoite cando fales, cando cales e, sobre todo, cando decidas berrar. Adiante, enche pentagramas en branco.
    
     Música, maestro.

De reloxos malferidos e de accidentes xeográficos

I. Pasar, perder e mata-lo tempo

Pasaba o tempo,

tic tac, tic tac, 

inexorable.

Quería matalo.

Odiaba perder cousas

e, segundo dicía,

non facía máis que extravialo.

Asasinaríao. 

Quen ía crela?

Non lle fixen caso.

Hoxe traía un reloxo no pulso.

Contei unha agulla menos.

Xa non se oe o tic-tac.

II. Depresión

Pesan as bágoas dentro de min. Tal é o lastre que acarreo, que me tira na cama e non son quen de me espreguizar. Caio no leito. Choro ríos (mais non río mares). E ese peso co que cargo afundiu o colchón:   xorde a depresión do río das Bágoas. 

(A miña cama é unha chaira, pero non ten que ver.)

III. Conclusión

- Que idade tiña?

- Xa pasaría dos 90, que non era moito máis nova ca o meu home. 

- Claro..., o tempo non pasa en balde.

- E os anos, queiras que non, xa lle debían pesar o seu. 

     E aló marcharon as dúas mulleres, sen decatarse de que non fora nin o tempo nin os anos os que, de tanto peso, a anicaran definitivamente. Nese inconvinte xa reparara ela moito antes e xa quedara resolto daquela.

     O problema fora que o buraco da súa cama se fora facendo cada vez máis e máis profundo. 

     Morreu de pena, non de vella.