Un conto de sereas

   
     Mentras eu sexa eu, lembrareite en cada paseo pola beira do mar,  cada vez que os meus pés descalzos pisen a fina area da praia.
      Levoute consigo a auga brava, lonxe de min e de todo canto tiñas, sen darche a oportunidade de despedirte.
     Dinme que a base de golpes madurei. Eu non o creo, sigo sendo a nena que cre nas fadas -aproveito para dicirche que boto de menos os teus contos,  papá-  , igual que nos trasgos. Gústame pensar que unha serea se namorou de ti e que,  aínda querendo moito a mamá, non fuches capaz de resistirte ante a súa fermosura e a súa voz melodiosa. Seguramente te levou ata o seu castelo submarino,  é isa a razón pola que a túa barca non voltou ao porto.
     Quero pensar iso.
     Deixádeme facelo.
     Non quero que cando probe a auga salgada do mar me teña sabor amargo.
    

     Bo viaxe,  mariñeiro.

Verbo querer

- Quérote
- De verdade me queres?
- Prométoche que si que te quero.
- Canto me queres?
- Quíxente en canto te vin.
- Que madrugador o teu querer!
- E quérote cando pestanexas.
- Quéresme entón deseguido.
- Abofé. Querereite tamén cando che saia a primeira engurra.
- Vaia!,  é bo querer o teu. Mais,  seguirías queréndome se che fose infiel?
- Incluso así te querería.
- En serio?
- Totalmente,  querida.
- Soas convincente.
- Querendo, todo é posible.
[...]
Nome: Nathan Smith
Nacionalidade:  Estadounidense
Calificación do exame oral en lingua galega centrado na conxugación do verbo querer:  APTO.

Lúa de abril

     Mirei para a lúa e prendeu nela o meu ollar, escravo. Incapaz de apartar a vista dela, seguíaa coa mirada á vez que avanzabamos a carón do mar. Presa, atada,  vin nela o que nunca antes vira.
     Sorprendina sonrindo, tristeira en apariencia. Fixeime en que se dibuxaba unha fina liña na súa superficie que facía as veces de beizos. Misteriosa e escurridiza, cacheina. Decatouse axiña e non tardou en mudar o semblante,  endereitando de novo a estreita liña. Soubo que a estivera observando,  e o mesmo fixo ela conmigo, disimuladamente. Notei os seus estraños ollos cravados nas miñas costas,  tan forte que mancaban. Non soportaba a presión e xireime. Desviou a mirada,  veloz, pero non máis ca min.
     Permanecín petrificada uns instantes,  enriba da area da praia,  castigada por desafiar á poderosa lúa. Tiven que prometerlle que non contaría nada diso a ninguén,  sería o noso segredo, incluso me ameazou con levarme para sempre con ela se non cumpría o xuramento.
    Rebelde e desobediente me mostro agora,  relatando o suceso incontable ,  porque quizais non haxa maior felicidade que vivir coa fermosa lúa ata a fin dos meus días.

A palabra é a arma máis dura

     As verdades caen coma puños,  mancan sen piedade.
     É a forza da palabra á que máis debemos temer; amedrantémonos ante a realidade, pois supera as mentiras.     
     É cruel. Frívola. Insensible. Traicioneira. Xeo que intenta arrefriar a calor,  lume que intenta comer as cinsas.

Ven as mesmas estrelas por riba de si

     Antes de que remate a noite e comece o día teñen unha cita. Ela non acudirá,  el tampouco. Os dous ficarán mirando o escuro ceo pola fiestra,  esperando que suceda algo. Tal vez un Romeo trepe pola parede ata alcanzar o balcón,  ou quizais o longo cabelo dunha Rapunzel colgue dende o piso de arriba.
     Son conscientes de que nada diso ocurrirá. Tampouco lles importa. Gústalles mirar o mesmo horizonte cada amencer.

Nenos, cativos, meniños, rapaces, mozos.

- Estás seguro?
- Que si,  xa cho dixen. Imos.
-  Pero será mellor que nos agochemos onde ninguén nos vexa, ou? Vén conmigo detrás daquelas árbores. - dixo ela mentres o collía polo brazo,  tirando del.
     Ollaron a un lado e a outro. Non había ninguén. Tampouco na outra beira do río. Ela asiu a man del.
- Pero que fas?
-  Collerche a man,  non o ves?  Faise así. O meu curmán sempre agarra á súa noiva cando camiñan xuntos.
- Pero somos noivos? - preguntou estrañado o rapaz.
- Pois claro!  Eu non bico a calquera,  ou ti que pensas? Tes que ser o meu mozo antes. Non queres?
     El ficou quedo un momento e logo asentiu levemente coa cabeza. Ela sorriu contenta.
-  E agora que? Bicámonos xa?  Aquí ninguén nos ve - preguntou impaciente a nena.
- Si, pero tesme que explicar como se fai. Eu non sei... - confesou avergoñado o mociño.
     Como si xa o esperara,  a rapariga pegou un salto e dirixiuse de novo a el,  poñéndolle a man no ombreiro.
- É fácil. Os maiores pechan os ollos e arrímanse pouco a pouco. Ti terías que abrazarme,  pero dá igual,  mellor separados. E sen verse,  xuntan os beizos.
- E xa está?
     A cativa fixo que pensaba un pouco a resposta antes de contestar,  como para darse importancia.
- Si,  só iso -  dixo convencida - Veña. Pecha os ollos.
     E nun movemento torpe os beizos do neno quedaron preto da boca da súa recén estreada moza.
Querendo ser adultos antes de tempo,  os meniños non deixaron de selo.

A muller máis grande

     As mans que me guiaron xa non son mans hoxe e iso doe, mais a túa memoria sempre permanecerá viva, e ti eterna.
     Contan que para fixarse ben no que ocorre ao noso redor é preciso abrir ben os ollos coidando de que ningún detalle, por pequeno que sexa, non se nos escape. Eu, sen embargo, véxote se os pecho, e pechados vivirían se dese xeito volveras. Pouco máis de dous anos sen comer pedazos de pan tallados por ti, son dous anos nos que se pasa fame. Non fame de chocolate, senón fame de ti.
     Volve, e non marches.

Adeus, tristura.

Vaite, tristura, vaite coas bágoas.
Non volvades,  penas,  a carón de min.
Afastádevos,  que nada vos fixen.
Marchade,  ídevos de aquí

Podo escribir os versos máis tristes, como Neruda dixo,  pero non de noite. De seren tristes,  escribireinos de día. Sempre haberá un raio de luz que alume os escuros problemas.