O manto de estrelas pasou a ser daquela feminino na miña cama improvisada.
A marea, subindo, facía o servizo das sabas, traendo ondas que me mecían no sono.
A area, colchón no que me rendín.
De almofada estabas ti,
lugar onde soño e con quen soño,
onde me sinto viva e por quen morro.
E ao espertar puxemos a roupa que non nos fixera falta de noite e espimos a alma por completo, ficando os nosos corazóns nus, un a carón do outro. Dixémonos o que nunca antes nos atreveramos a contar, e cando calamos, sen máis palabras que pronunciar, falou a mirada. Coincidimos en que deberían existir praias de alma nudista. E bares. E rúas. E casas. E persoas dispostas a desprover de cortinas ás súas emocións, permitindo que entre a luz alí onde estas se agochan, antes de que ese lugar se volva tan lúgubre que cando un precise buscar algo alí dentro non o atope.
Hoxe lembreime diso e fixen limpeza interior. Fretei ben as costelas, xa enferruxadas, a piques de se converter nos barrotes dunha gaiola impenetrable. Agora cheira a limpo, e nótase: sangroume o nariz, sinal de que as veas ían tan sobrecargadas de sentimentos que unha delas non puido máis e estoupou. Tiven que escribir isto. Mais, acouga, xa vou aprendendo a durmir sen pousarme no teu peito.
