Lembranzas xeadas

Era unha brisa ao principio. Mesmo se agradecía a súa chegada. Con aquel ambiente cargado no seu interior, aquela frescura que abanicaba as lembranzas víñalle ben.
A brisa mudou a vento frouxo que, sen chegar a ser molesto, xa movía demasiado as cousas do seu sitio.
Tornou a vento forte co paso do tempo. Os recordos agochados nos recunchos da mente voaban dispersos polo medio e medio, desordeándose e formando un caos.
Chegaba o temporal, a choiva, a saraiba. Imaxes e sons quedaron destruidos logo da catástrofe que, pese a amainar, seguía azoutando o cerebro. Quen se acordaba xa de como era aquela mente antes?

Camiñando desorientado, atopou unha casa abandoada na que se resgardou dese frío que lle xeaba as lembranzas. Explorou o local. Estrañoulle a presenza dun taburete tapizado con terciopelo. Sentou, xirou, e viu. E tocou.
Música.
- Sei tocar o piano... - murmurou abraiado.

Javier

Á dereita, un home duns oitenta anos sentado nunha cadeira. Un bastón entre as pernas serve de apoio das engurradas mans que, á súa vez, sosteñen o queixelo. O semblante serio. A mirada baixa, perdida.
Na parte esquerda, un ilustrador intenta reflexar no lenzo tal extravío do ollar. Non pode máis que pintar os ollos dun azul frío.

Ao fondo, o solpor.

E eu aquí, dubidando de se me chama máis a negrura dunha pupila que mira pero non ve ou os tons cálidos dun ceo máxico.
A muller menudiña que se achega ao señor debeu decidir non deixarse engaiolar pola inmensidade do cosmos mentres aqueles ollos desorientados pareceran atoparse cando se cruzaban cos seus.

O pintor tamén se decatou. Cambiou de páxina - e de azul -  e comezou de novo o debuxo.