Camiño descalzo pola beira da praia. Disque a auga salgada é boa para curar as feridas, e a min ultimamente dóeme todo. Non sei como hei de facer para que a úlcera que provocaron no corazón as bágoas que non chorei cicatrice dunha vez por todas. Por moito que pasee a carón do mar, o sal non chega tan adentro.
Que se mataran eles se querían. Eu prefería morrer de amor que do impacto dunha bala. Aínda que me fora doer máis...
Pero non llelo dicía.
Procuraba, sen descanso, a luz da farola baixo a que che dei o último bico.
Pero non llelo dicía.
Quería volver a Hamburgo, á terriña. Xa nunca quixera marchar de alí...
Pero non llelo dicía.
Tremía de frío cada vez que me acordaba de ti, Lili. Estaba aterecido: non era quen de esquecerte.
Pero que lles ía dicir a eles?
Tantas cousas caladas no meu interior ráchanme as veas. Estou enfermo e viñen curarme coa auga do mar. Cheguei a Finisterre, a fin do mundo. É unha bonita metáfora da realidade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario