Descrición da mágoa

Carencia implica ausencia e necesidade,

e ti fáltasme e fasme falta.

Tremenda a polisemia desta sensación unívoca... 

*

Nalgunhas ocasións creo desorientarme e conclúo estar no certo.

Non quería estar alí. 

A cruz do meu mapa mental procuraba un erro nesa presunción da propia perda.

E a nostalxia doutro tempo arrástrame mar adentro e vexo a terra facerse pequena, pequeniña, pequeniña...
Despois do naufraxio, xa nada.

Así tampouco afundo.

*

E é que unha vez tiven un soño gravado no corazón: arroutada rosaliana que me corrompe os principios de emoción.

Os anos da ira

Aquela luz que vía, por pequeniña, queimábao por dentro. Rompeu a mirada para impedir que lle arderan os ollos, pero as pestanas xa tornaran cinsas. Malia a invisibilidade daquela sucidade abrasiva, enxaugou as fazulas cubertas de po negro -outrora rubias e encarnadas- para verse limpo de toda maldade allea.


O tempo esgótase e a nós afúmanos a rabia contida. Como se lava unha restra de espíritos envelenados con ruindade?

Contáronme as Letras Galegas que... (II)

A memoria da choiva lémbrame os teus Ollos de auga. Como esquecer aquel Amor dos quince anos, Marilyn? Nós, Os dous de sempre, eramos capaces ata de Deter o día cunha flor.  Memorias dun neno labrego que se negou a marchar canda ti....

Recordo O último día en Terranova. Chegaches ao campo da festa coa mirada murcha e eu pregunteiche aquilo de "Que me queres, amor?". P'ra que diría nada... Fixeches aceno de Elevar as pálpebras e esvarou pola túa meixela unha Pinga de choiva podre. Os outros feirantes -o medo, a rabia e maila tristura- fixeron soar Trece badaladas silentes no meu interior. Era o meu corazón dando voltas Arredor de si. 

Bagoei Na noite estrelecida ; berreille ao vento por te levar lonxe. "Aires da miña terra, como vos atrevedes?". Rachei o ar con aqueles malditos Últimos bruídos. O Vento ferido laiou despois na miña cachola toda a vida e eu non volvín repetir o teu nome.

Foi O deserto desta Terra brava o que gardou O soño sulagado de vernos xuntos: paradoxo antinatural que conforma os dicires Arraianos entre a verdade e a invención. Mais como me gustan as complexidades, vin chorar as nubes e uninme á aquela conspiración contra O sol do verán. Dei en escribir unha Poesía última de amor e enfermidade. 

Logo disto xa curo, prometido. Pero que estas Follas novas sanden dunha vez por todas A ferida do vento, por favor.

Extracción de voz

Teño dó de min,

da miña alma espida á forza, baleira de emocións sen querer, 

sen amar, sen odiar, sen rabiar...

Sen querer e sen pensalo cometín un crime hermético: neguei a inspiración.

Agora teño ferruxe nas palabras.

Úlcera de tristeza

"Dóeme a alma", laiaba a medio morrer. Xa non é pouco. Magoábaa a úlcera da tristeza que dicía posuír.

Eu críaa. Tanto debeu chorar que rematou por crear unha chaga: furou a pel coas bágoas. E agora fúxelle o espírito pola ferida aberta sen ela ser quen de atrapalo cos ollos. Tenos case de cristal e igual teme escachalos.  

Pero sabe curar... Sutura coa risa esa físgoa de seu e, cunha gargallada enfiada nos dentes, vai cosendo a pel triste ata que torna leda. Xa só queda, entón, a cicatriz da alma murcha revivindo coa auga de mar maiúsculo.

Autorevólver

Morrer custoulle un ollo da cara

e mais o corazón ;

pero 

máis ó corazón, que perdeu o punto de mira con sete disparos silentes ao compás dos latexos.

e ese compás

sen agulla, sen imán,

sen saber cara onde mirar

Sucidade esvaradía das veas rotas e maxia cega do metabolismo emocional.

U-lo amor?

- Quítasme a risa! - queixouse, aínda con media gargallada triste na boca.

E tiven que chorar, claro.

Peneirei mal as palabras e saíronme coitelos da gorxa. Pregúntome cando hei de aprender a identifica-lo querer.
U-lo amor?
Nas pálpebras pechadas que miran os ollos durmidos.

Vino espertar engordiño, loitando contra os raios de sol que se lle metían nos ollos. Eu sabía que non cabía xa máis luz naquela mirada, pero deixeino facer. 

- Veña, que se me desfai o sorriso.

E, por medo a que se esvaecera, eternicei esas engurras das meixelas nunha fotografía que gardei para sempre no peto.

Por se lle volvo quita-la risa.

Non quixera...,
pero quen sabe querer?