Os ollos, cadeas que te prenden igual

     Ollei cara ela e descubrín na súa faciana uns ollos alumeantes, brillantes da cor da mel. Percibíase  ilusión na súa mirada, apenas pestanexante. O seu cabelo chocolate deslizábase polos ombreiros, revoltoso, completamente despeiteada e, sen embargo, tan bonita ela...
     Que sorriso máis delicado mostrou no intre no que comecei a contarlle as pecas das meixelas. Que forma de curvar os beizos a daquela nena! Colleu un tirabuzón de pelo cos seus finos dedos e xogueteou con el tan preto de min que me era imposible apartar os ollos dela.

     Que maldita.

     Tan engaiolado estaba eu ficando na súa dirección coma prendida se atopaba ela dos ollos doutro. E non era eu.
     Ela si.
     Pero non eu.

Viaxe ás estrelas

     Mirei cara as estrelas que lucían brilantes na inmensidade do ceo. As máis tímidas eran intermitentes, mais non deixaban de alumar. Vinas tan lonxe, tan difíciles de alcanzar... Decateime de que ía ser unha viaxe longa e suspirei. Enchinme de aire   - e de forzas -   e comecei a elevarme pouco a pouco. Primeiro, só uns centímetros do chan; logo subín máis arriba do tellado da casa; ascendín preto das nubes. Quixen montar nunha, pero semelloume inestable o algodón, polo que evitei posibles entorpecementos. Non deixei, sen embargo, de xogar a facer figuras nela. Se dende aí abaixo vedes maldebuxada unha nena apalpando unha estrela, sabede que me declaro culpable.
     Costoume chegar á Lúa, fíxose de rogar. Ollei a paisaxe anicada nun dos seus cráteres e fun incapaz de pechar a boca. Que marabilla! Quedábame o máis complicado, pero non quixen renderme.
     Peguei un chimpo e voei.

Bo día das Letras Galegas

- Por que escribes en galego?
- A miña pregunta é:  por que non?
- Preguntei eu antes.
- Cativo, polas bolboretas e polas cóxegas que fan, polas meixelas pintadas de cores.

Ata o corenta de maio, non quíte-lo saio

Cando a choiva bate no cristal da fiestra non lle abro. Logo síntome maleducada por non convidala a entrar,  pero é que nunca foi do meu agrado tela preto.
Hai días que me gusta ollar como cae dereitiña ao chan,  mais outras veces aborréceme e suplícolle ao Sol que apareza de dondequeira que esté. Pareceravos incrible,  pero asegúrovos que poucas non son as ocasións nas que os meus rogos dan o seu froito. O arco da vella é o sinal. A partir de aí todo cambia,  os paxariños comezan a piar.

E se somos títeres?

   - Quixera chorar da risa tantas veces como rin mentres a tristura era miña dona - dixo o bufón do circo - A trapecista máis seria é a máis feliz da familia. O neno das piruletas chora cando se lle caen ao chan, pero por dentro está contento,  pois sabe que lle mercarán outra. O simpático presentador do espectáculo perde toda a simpatía en canto cruza á parte de atrás do telón. - suspirou baixando a vista - Eu...,  eu teño pintado un sorriso de orella a orella e un nariz vermello,  nada que non se poida borrar cun chisco de auga. Todo é mentira, nada é o que aparenta ser. Pero ten en conta que os mellores mentireiros fan parecer mentiras todo o que din. Incluso a verdade minte. Ti,  por exemplo,  es unha completa mentira. Quen che di que non es un personaxe imaxinario inventado por un enganador?,  pode que sexa tan bon facendo o truco que os seus propios títeres acaben crendo que son reales.

Mala herba nunca morre

E as margaridas tardan en medrar.
Pero medran.