Catro vidas fixeron falta.

     Lembro que, cando morrín por vez primeira, os recordos se atropelaban na miña mente. Era un mero principiante. Cos anos fun collendo experiencia. Na miña segunda morte chorei eu máis que os que quedaban; a terceira vez xa case estaba acostumado.

     Calculo que me restan uns meses desta volta. Setembro logo chega e, se non me trabuco, cúmprense  xa os vintecinco anos que me son concedidos en cada vida. Recén estreada a maioría de idade, aparecín pola praza do pobo desta vez, cunha camisa de cadros e uns zapatos patéticamente limpos. Foi ao torcer a esquina cando me namorei. Así, de súpeto. A única vez que me namorei nas miñas catro vidas.
     Bailáballe o cabelo coa brisa do mar, longo e liso, a xogo cos seus ollos de mel. De corpo miúdo, lucía como ninguén un simple vestido de cores. Ai, que calafrío me percorreu naquel intre! Sentín danzar as bolboretas no meu estómago.
   
     Se en setenta e cinco estraños anos que levaba daquela sobre este mundo non caera neso que chaman amor, ese día tropecei e lambín o chan.
     Din que non morre ninguén sen terse namorado. Catro vidas despois, eu morro de amor. 

Fráxil

     Sen apenas escoitar a música que soaba de fondo, daba pequenos golpes rítmicos co tacón no chan. Pura rutina. Quizais os zapatos bailaban sós, tal vez estaban máis ledos ca ela, pode que quixeran camiñar mentres ela os retiña case inmóviles.

     Á par da mirada extraviada, amosaba un sorriso troleiro case sen debuxar. Escocían as bágoas secas debaixo das pestanas comerciais que lucía e os beizos de boneca devecían por berrar, agonizando deshidratados por non ter bicado a quen desexaba o corazón de porcelana a piques de escachar. Tremíanlle os dedos de frío e carecía dunhas luvas; serían as mans daquel home polo que choraba as que mellor abrigo lle ofrecerían. 

    Decidiron as botas dar uns pasos e loitaron contra a vontade da dona, andando torpemente. Dirixíronse a xunto del, fronte a fronte. Non soubo que dicirlle; tanto lle embalsamaran os beizos dun vermello rechamante que nin moverse podían. Entón a porcelana desfíxose en mil pedazos que ninguén ousou recoller, non fora o demo que se contaxiaran daquel amor maldito.