Carencia implica ausencia e necesidade,
e ti fáltasme e fasme falta.
Tremenda a polisemia desta sensación unívoca...
*
Nalgunhas ocasións creo desorientarme e conclúo estar no certo.
Non quería estar alí.
A cruz do meu mapa mental procuraba un erro nesa presunción da propia perda.
E a nostalxia doutro tempo arrástrame mar adentro e vexo a terra facerse pequena, pequeniña, pequeniña...
Despois do naufraxio, xa nada.
Despois do naufraxio, xa nada.
Así tampouco afundo.
*
E é que unha vez tiven un soño gravado no corazón: arroutada rosaliana que me corrompe os principios de emoción.
