Medra a lúa amarelenta esta noite en París.
- A lúa é unha mentireira. -aseguráralle el de madrugada- Minte máis que fala, e nunca está calada.
Non puxo en dúbida as súas palabras daquela. Seguro que el coñecía todo o que tiña que ver coa Lúa... Como se non ía ver tan nitidamente a luz das estrelas reflexada nos seus ollos?
Hoxe, sentada na terraza daquel café, cunha cadeira baleira en fronte de si -a del- , preguntábase que ía saber el da Lúa.
Se nunca sabía nada...
Por non saber, non sabía nin que dicir...,
nunca.
Mais esta vez acertara.
A Lúa xuráralle que el viría.
