[corazón]
Nada fica agora no lugar onde ti nunca durmías: velabas, e soñabas esperto. Latexabas.
Tan só queda o espazo baleiro sen ti; tan só o oco cheo da túa ausencia. Tan só, pero tan só... que precisa que alguén lle faga compañía. Por iso vou pola rúa, na búsqueda dunhas mans que encaixen en todos os recunchos que adoitabas tocar. Pero non atopei músico o suficientemente bo que saiba interpretar tal melodía.
Rexeitei a tres:
primeiro, dei cun violinista que falaba laiando. Que tristura saía desa gorxa. O seu
Tropecei, máis tarde, cunha pianista de dedos longos e finos. Nun principio gustoume, pero en canto dixo que tocaba co corazón -e non a ti, [corazón]- inventeime unha escusa e marchei. Sen máis.
A terceira persoa coa que batín hoxe era un mendigo. "Axúdeme cunha moeda para poder levar algo á boca, por favor. Se ten corazón, axúdeme." Que máis me daba a min botarlle uns pesos no pucho dado a volta no chan? Non me costaba nada. Mais apelou á miña bondade cun "se ten corazón, axúdeme."
E ti es, [corazón], a proba irrefutable de que eu non o teño. Porque non estás.
Cócaseme o peito. Continuamente. E é que, lonxe de aliviarme a carga coa túa partida, pésame a vida máis ca nunca.
