Cando petan na porta pola noite percórreme un calafrío por todo o corpo. Nin que estivera escoitando O conto dos sete medos... Emito Berros en voz baixa, pero A lingua das bolboretas na que falo non a debe entender aquela Xente ao lonxe, aquela que diviso a través dA fiestra baldeira. Manteño A orella no buraco da parede, tratando de enterarme da conversación -non oio nada- de quen me anda a asustar. Se o sei... non volvo á casa. Viña verte, mais quen me ía dicir a min que ti non ías estar.... Non sei se me dá máis medo que estean a piques de entrar a roubarlle a unha velliña coma min ou decatarme de que Todo é silencio no vacío deste malchamado fogar. Por moito que leven, nada teño..., e o pouco que me enchía marchou polo seu propio pé, No desterro emocional do que me fixeches partícipe.
Xa me teñen avisado de que Os vellos non deben de namorarse ..., pero son terca coma ninguén. Sigo convencida de que se trabucan porque, en realidade, O único que queda é o amor.
Longa noite de pedra a que agarda por min Á lus do candil ..., porque alumar, aluma. Non penses que o has de apagar tan doadamente.
Coida unha cousa... Unha Muller pra lonxe coma min non ten Dicionario do estremecemento ningún. Non sei que fago aínda aquí dentro, aterecendo. E seguen petando na porta... E eu xa na Sétima soidade... Non serás ti, ou?
Arre demo!, que marchaches sen as chaves! Ausencias pretéritas, Poemas de amor sen morte e unha vella tola.
