Fun mariñeiro toda a miña vida.
E agora vou e naufrago en terra firme.
Estou á deriva, aquí, na casa, a carón do teu corpo inerte e, irónicamente, aínda con vida.
Choro de xeito desconsolado, nun intento frustrado por crear unha lagoa o suficientemente fonda e de augas ben bravas coma para non avergoñarme tanto de irme a pique.
A túa pel, tersa e fina, non sofre aínda a tortura da dor, pero o corazón finou. Late, pero xa non segue o ritmo da nosa canción. Igual cheguei demasiado tarde para sacalo a bailar. Pode que se esquecera de que, incluso estando na outra punto do mundo, había outro corazón que danzaba canda si. Non oirá a música?
É normal;
agora que o penso, non sei tocar
ningún instrumento
nin
outra alma diferente á túa sen pegar un berro de medo que enxorde a calquera corazón senlleiro.
O teu non se librou. E seica tampouco o fixo o meu: deixei de escoitar as agullas daquel reloxo que contaba as horas restantes para estarmos xuntos e, cando me quixen dar conta, pasara moito tempo. Demasiado para quen prefire o baile agarrado.
