O vello home que lía calquera libro que non fora o seu

     O home do que vos falo adicábase a unha profesión un tanto estraña. Vagaba polas rúas na procura dalgún resentido que se decidise a botarlle no pucho unha moeda de ouro a cambio dun pequeno avance sobre o que lle depararía o futuro. Nunca facía preguntas. Tan só cravaba a súa mirada na do seu cliente e ollaba o seu porvir na negra pupila que agardaba, ás veces ansiosa, ás veces incrédula, a sentenza final. Nos centos de anos que viviu (alimentábase do tempo perdido que atopaba polas rúas) o seu método foi infalible. Endexamais se lle presentou o caso de non ser quen de adiviñar algo, por pouco que fora, do futuro de alguén.
     Aquel homiño de pel engurrada e ollar observador non se detiña máis dun día nun mesmo lugar. Era inquedo e, ademais, meses despois de ter coincidido con el na esquina da praza e confiarlle os segredos que nin sequera eu coñecía de min mesmo, souben que o seu bulebule era consecuencia do medo que sentía. Temía perder aquel tempo que roubara. É isa a razón pola que se apresuraba a vivir.
     Comprendía que non era eterno e, coma tal, chegaríalle a súa fin. Tamén ese momento o amedrentaba. Fuxía dos espellos para non bater cos seus propios ollos. Non quería adiantarse, inesperadamente, á morte. Na casa do ferreiro, coitelo de pau. Horrorizábao o feito de verse defunto na súa mirada estando vivo.
     Perdeu o tempo pensando niso. Ese tempo matouno.
     Foi o suficientemente sensato como para non querer descubrir o seu destino, aínda podendo.
     Foi un home pobre dabondo por non poder gozar da beleza dos seus ollos.

Mulier, -eris

     Tal día coma hoxe, oito de marzo, moitos anos atrás, dei a luz á miña filla. Non sabiamos que nome poñerlle. Tíñanos cara de Valentía, de Loita, de Coraxe, mesmo de Vigor. Os ollos pedían a berros levar o nome de Dignidade e mais de Igualdade. As mans suplicaban ser as dunha rapaza chamada Traballadora. O máis íntimo propoñía Liberdade; quería ser Respeto.
     E, sobre todo, respetada.

     Barallamos tantos nomes sen decatarnos de que só polo feito de tratarse dunha nena xa levaba consigo o significado de todas aquelas palabras... Nin máis nin menos ca un home.
     Eliximos Ceibe ao fin. Facendo gala do antropónimo, ela non se ata a nada nin a ninguén. Pelexa incansablemente porque lle parece que moitas das mulleres do mundo cargan con nomes que non lles corresponden. Coñeceu a unha que se chamaba Medo, tamén a Sumisión e a Menosprezada. Soubo dunha Dolores que non respondía por Lola. E non quixo quedar de brazos cruzados.

     Queda moito camiño por andar, pero vese con forzas. Chegará á meta e, alí, lerase na sinatura feminina a verba Xustiza.