U-lo amor?

- Quítasme a risa! - queixouse, aínda con media gargallada triste na boca.

E tiven que chorar, claro.

Peneirei mal as palabras e saíronme coitelos da gorxa. Pregúntome cando hei de aprender a identifica-lo querer.
U-lo amor?
Nas pálpebras pechadas que miran os ollos durmidos.

Vino espertar engordiño, loitando contra os raios de sol que se lle metían nos ollos. Eu sabía que non cabía xa máis luz naquela mirada, pero deixeino facer. 

- Veña, que se me desfai o sorriso.

E, por medo a que se esvaecera, eternicei esas engurras das meixelas nunha fotografía que gardei para sempre no peto.

Por se lle volvo quita-la risa.

Non quixera...,
pero quen sabe querer?

Retrato baleiro

Hai ausencias que, paradoxicamente, están e non desaparecen. Quedan co único propósito de servir de compaña á Soidade. 

Vaia cadro... : as ausencias, a Soidade e mais ti.

Non hai aí cousas repetidas?

Ollos de auga

A-mar de dúbidas... Que tolería, non?

Mergulleime nela de todas formas, pero volvinme trabucar: afoguei anegada d'a-mar e de non ser amada.

  

Cheguei a porto, esquecinme de como pousar os pés na terra e tiven medo.

Que alguén me axude a amarrar!, suplicaba caladamente,  que me axuden a amar... 

Rompían as bágoas contra as pestanas e agora teño nos ollos a escuma de chorar.

E é aínda hoxe, neste meu precipicio, cando me decato de que foi a rebeldía d'a-mar a que me erosionou a mirada.

Paradoxo mortal

Onte chegoume a noticia do meu pasamento. Absorta como estaba nos labores do suicidio total, nin sequera me decatara. Non cheguei a tempo de chorar a miña propia morte. 

Vago agora pola vida coma unha alma en pena, malia que na miña lápida di que morrín da risa. 

Non sei que crer... Semella que fun unha persoa feliz antes de me converter en pantasma... pero, ao tempo, algo non cadra: o cadaleito segue amargamente húmido. 

Fogar en ruínas

Vivían nun fogar roto en proceso de improbable reconstrucción.

Os cristais escachaban cando neles se pousaba unha mirada xeada; abríanse gretas nas paredes ao se pronunciar un adeus e logo voltar; 

humidades que nacían coas bágoas tristes, e bágoas tristes que aproveitaban os anacos deses cristais escachados para pórlle fin á súa curta vida nun suicidio veloz.

Tres capas de pintura eran aplicadas a diario: o bico do espertar, o de querer e o de boas noites. Pero as feridas eran fondas e difíciles de tapar... O medo sempre os vencía e amosaba triunfante a desfeita do interior: non cicatrizaban as fendiduras nos cimentos daquela casa de dous.

Mágoa de corazóns cansos... Onde quedou a valentía de marchar?

Poema d'a-morte

A-morte

Sete días pra coñecerme:

seis pra namorarte

e outro pra morrer.

Non son encantadora?

*

Faime ti un favor:

saúda á morte da miña parte;

fomos amantes noutro tempo.

Encantada

Ilustración de Albert Solóviev

Hoxe vinme por primeira vez e presenteime a min mesma.

Non foi un pracer coñecerme.

Non estou disposta a perde-lo tempo vivindo con persoas que non me enchen, así que decidín baleirarme. Descravei do meu interior todo aquilo que, de tan apretado que estaba, facía sangue. Desfixen os nós da gorxa con coidado de non rompelos (tiñan que estar completos porque os ía reutilizar). Colguei deles á miña alma, subida aínda nunha banqueta. Respirei(me), empurrei a cadeira e tirei polos fíos.

Xa non son eu. 

Pero son máis eu.

Ou?

Filosofía

Non sei que pensar de ti:

róubasme risas, es ti quen mas quita;

pero confeso que nunca me faltan e que sempre mas devolves.

Supoño que será un trato xusto. Ao fin e ao cabo, se non me arrebataras algunha gargallada non estou segura de que colleran en min. Gardo notas alegres na miña caixa de música persoal, coma se cada costela fose unha das liñas dun pentagrama un tanto estraño. Comprendo xa iso das risas enlatadas. Vou deixando que saian pouco a pouco, agás cando estou ao teu carón. Contigo, a túa alegría agarra á miña e, claro, fas soar a canción máis triste do mundo: a que leva por protagonista a unha mesma alma dividida en dous corpos distintos.

Pero, oe, oxalá o resto dos ladróns aprenderan de ti. O mundo sería un lugar infinitamente máis bonito.

Viaxes tronzadas por viaxes tronzadas

6.47 am na estación

De costas á vía do tren, apura a vida cun cigarro entre os dedos. Desdebúxaselle o rostro, envolto nunha nube de fume gris. Que mágoa que se agoche entre a néboa: vinlle antes os ollos, e xúrovos que son capaces de frear ata a mesmísima morte.

Mira o reloxo, impaciente pola hora de fuxida. Que non chega. E o cigarro que xa vai pola metade... A ver se o acaba pronto. Que respire dúas bocanadas menos de vida, pero que me deixe ver eses olliños unha vez  máis. Necesito encherme desa furia que espanta á dama negra. 

Senta nun banco, co corpo inundado da fatiga daquel que agarda con ganas algo que semella non vir nunca. Ao fondo do andén, alguén aloumiña un violín ao son de Für Elise e eu fantaseo coa idea de que ese sexa o nome que nunca descubrirei. 

Unha calada máis a aquel vicio do demo e por fin quedaría esmagado debaixo da tapa dun dos seus zapatos. Só unha calada. Pero vexo un home achegándose, dicíndolle quen sabe que ao oído, e o desencaixe da cara misteriosa traspasa calquera fumareda que o puidera ocultar. Deixa caer o cigarro ao chan, sen forzas para pisalo sequera, mentres se funde nunha aperta enfermiza. Evapórase a pesada brétema, pero os ollos que vexo agora non son os ollos que vin hai un pedazo. Estes choran morte. 

Aviseina. Ou non. En realidade, non. Puiden salvar unha vida para quedarme con outra, e non o fixen. Isto considérase homicidio? Tiven que berralo.

Deixa que a morte te mire fixamente aos ollos. Non os cubras. É imposible que te mate, prométocho. A min pasoume. Quixen asasinarte e morrín afogado. 

Ía matala. Sería o asasinato perfecto. O maior crime de todos cantos cometín. E agora perdín a conta das mortes que vivín.

Son xa as sete en punto e esquece a súa ansia por fuxir. A vida fuxiu dela. 

Viaxes tronzadas por viaxes tronzadas...

Entropía distópica

Ás veces quedo sen voz:

berro silencio

e o eco da nada bate en min.

 Baléirame por dentro;

quítame as palabras

ese silencio,

e déixame sen nada que dicir,

sen nada p'ra dicir.

*

Viaxo con compaña

para non perderme, 

para non sufrir de máis 

cando me troncen o voo.

Vou coa soidade,

pero non dá nin palabra.

*

teño a gorxa afónica de non falar

e a alma rota de non sentir.

Unha vida de última hora

<< Faime un último favor: publica a miña ausencia nun diario de tirada nacional; que apareza unha fotografia do meu baleiro en portada. Así,

sen estar, 

estarei en centos de fogares por todo o país. Consigue que a xente fale da miña ausencia. Ao evocarme, aparecerei. 

Non deixes que se esquezan da miña falta; necesito que teñan sempre presente o feito de estar eu ausente.

Pretendo, dese xeito, ser inmortal. Se os meus cálculos non son erróneos, tan só hei de morrer cando alguén ouse asasinar a memoria colectiva que lembra que me fun. 

Se iso ocorre, se se acostuman á miña non presenza, estou perdida.

E, coma toda morte e contrariamente á maioría das vidas, o meu fin será eterno. 

Faino por min, por favor amor.  >>

<<Non podo, síntoo. Sei que non funcionaría:

propúxenme esquecerte de novo e, desta vez, 

coma toda vida e contrariamente á maioría das mortes, 

o proceso de desterro mental será finito.

Enténdeme, por favor desamor. >>

Chor-arte : a arte da música triste

Ilustración de Albert Solóviev

     Esta é a historia dunha muller triste que tocaba música alegre.

     Doíalle a alma, padecía de saudade e sufría ausencias. Que duras son as despedidas cando non esperas que ninguén marche... Caeulle o mundo enriba ao entrar na casa, no corazón, na vida, e encherse do baleiro que alí atopou. Xa nunca se libraría de tal buraco negro no seu interior, pensaba para si. E coma se as bágoas foran ocupar aquel espazo, chorou os sete chorares. Día e noite, sen descanso, provocando a aparición de humidades, traspasando a auga a barreira da pel, coándose no corazón, que actuaba de sumidoiro. 

     E, como en toda cloaca que se precie, cheiraba a ferruxe e caían as pingas do teito desgastado. Pero batían contra as costelas. Unha, outra, e outras dúas, nacendo nas entrañas da rapaza taciturna unha melodía alegre cuxa compositora era a tristura. Caprichos paradóxicos da nostalxia...

     Menos mal que tiña persoas ao seu redor que escoitaban alén do que ela dicía. Decatáronse da artista que levaba dentro de si e catapultárona ao máis alto.

     A muller, que vía que todos lle prestaban máis atención á súa melancolía rítmica que a ela, non paraba de bagullar. 

     Nin de colleitar éxitos.