Xa hai tempo que viñas falando de marchar de viaxe, lonxe, aló onde só te atopara quen ti quixeras. E perdícheste. Pero gustouche facelo. Escribíasme de cando en vez falándome dun lugar marabilloso. Non te decatabas de que tamén nos paraísos existen precipicios... Pero, quen os ía ver con aquel sol cegador? Naquel recuncho do mundo ao que eu endexamais cheguei era sempre de día. Alegría.
Sei polas túas breves cartas que aquel sitio estaba envolto dunha maxia incrible. Imaxinabas que rebumbios de fadas e de trasgos poboaban aquel lar, sen deixarse ver nada máis que para chiscarche un ollo, cómplices da túa situación. Ou para engaiolarte. Amarte.
Xa dixo Gabo nunha ocasión que nos países míticos nunca sae o sol... Intentaba avisarte... Chegaron as nubes, a tormenta, a néboa que che restaba visión. Andabas sen rumbo entre ese fume de auga. E digo fume, non vapor, porque era nocivo. Nunca cheguei a saber se finalmente caíches por algún daqueles barrancos. Penso que, polo menos, estiveches a piques. Asomaches a cabeza e non viches outro mundo ca aquel no que estabas. Asustácheste e tremiches máis dunha vez. Notábacho na letra, insegura. Amargura.
Has de lembrar, a vindeira vez que decidas emprender unha viaxe, mercar billete de ida e volta. Non vaia ser que leves tal intención de perderte que chegue un momento no que nin ti mesmo te atopes.
Contoumo un paxariño. Falaba de min cando era xove.
