O vello conto de Carapuchiña

     Estás a piques de saír da casa pero lembras o que che din teus pais sobre avisar a onde vas, así que escribes unha nota dicíndolles que non virás para cear porque a túa amiga está enferma e queres facerlle compañía. Pensas se se che esquece algo máis, e marchas.
     Arrefriou o tempo estes últimos días. Corre un vento xélido e as nubes ameazan con descargar decote. Esperas que che dé tempo a chegar antes de que comece a chover e alixeiras o paso. Un calafrío faiche tremer e gardas as mans nos petos na procura dun chisco de calor. As primeiras pingas pintan o asfalto dunha cor máis escura. Camiñas máis ás présas aínda pero es incapaz de evitar o torbón. A choiva é espesa e persistente, un lóstrego aluma a rúa e o estrondoso trono acovárdate. Decides resgardarte da tormenta nun portal, agardando que amaine axiña. Trabúcaste. Pasan os minutos e o treboeiro non cesa. Desesperada, albiscas ao fondo da avenida un coche que circula amodiño, quizais por mor da mala visión. Aparca preto de onde te atopas e ves saír do automóbil unha figura ataviada con roupa de abrigo. Mentres ti fas como que non o ves, a silueta achégase a ti. Só alzas a cara cando escoitas falar a súa voz masculina que tan coñecida che resulta. Decátaste de que o rapaz que tes fronte a ti é o curmán da amiga á que ías visitar. El xa te recoñecera, pero nada dixera sobre o tema. Cruzades unhas poucas palabras e ofréceche levarte ao teu destino. Aínda que nun principio declinas o convite, daste conta de que se non vas con el non terás outra oportunidade de escaparlle á auga.
     Sobes ao coche e descúlpaste azorada por mollar o asento. Para a túa sorpresa, levades unha conversación fluida na que a súa traballada labia ten moito que ver. Ata rides. Cando cres que non te mira, obsérvalo case de reollo e paréceche guapo, moi guapo, un bo mozo. Tan ensimismada vas nas túas cavilacións que non percibes o feito de que xa fai un cacho que pasástedes por diante da casa da túa amiga, súa curmá. Pregúntaslle o porqué de non parar, mais el limítase a sorrir e a dicirche que non che disgustará o lugar ao que ides. Algo descolocada, non sabes que responder e ficas calada o resto do traxecto.
     Non tardades en reducir a velocidade e parar por completo. Ollas a paisaxe pola fiestra pero a túa pupila bate cunha inesperada parede de cemento. Estades nun garaxe e subides ao ascensor. Sen previo aviso, o rapaz arrímate contra a porta do que é o seu piso e bícate. Non é un bico tenro, tampouco doce, pero non apartas os beizos. Dentro da casa, lévate a un sofá no que te sentas como esperando un refresco ou un aperitivo que non chega. En vez diso, ves ao mozo nú de cintura para arriba camiñando veloz hacia ti. Agárrache a face e incrusta os seus ollos nos teus. Desta vez non te bica, tan só se ocupa de desfacerse de canta roupa levas posta. As súas mans viaxan brutamente por toda a túa pel. Case hipnotizada, déixaslle facer. "Por que me miras  fixamente con eses ollos tan negros?", pregúntaslle, "para que me agarras tan forte con esas mans ásperas?, para que tes esa boca que cada vez me gusta menos se apenas me falas?"
  
     Carapuchiña, este Lobo non che ha de contestar. Está famento e ti estas deixándote comer. Berra polo cazador, pequena Carapuchiña.

Distorsión

     Non entendo por que xa non queres tomar o caldo. Antes devecías por el. Nin a culler colles, sequera. Estás máis delgado que a última vez que nos vimos pero non perdiches o azul dos teus ollos. Séguenme recordando ao mar, á praia que visitamos ao pouco de casar.
     Pero come algo!
    
     Cando marchaches lembro que viñera moita xente, a maioría ataviada con tons escuros, desperdiciando bágoas de crocodilo. Eu ría! Semellábame graciosa a situación. É que non se decataban de que voltarías?
Como senón ía estar falando eu agora contigo?

Temperatura.

Para Rayko, que quere que lle adique unha entrada e sabe que non me gusta facelo.

     É noite pecha e escóitase o rebumbio dos automóbiles na rúa. A fiestra está aberta querendo deixar pasar unha lene e fresca brisa que non existe. As sabas amontóanse nos pés da cama e a almofada está a piques de se marear de tanto revirala. Zumban os mosquitos arredor da súa orella.
     Vai unha noite calorosa na cidade das luces.

     Sente abanarse a cortina. El xírase e, de súpeto, ten frío. Ela non está.