NEVER GIVE UP

     Abaneo rápido, fugaz, hacia adiante, vento a favor. Mirada alzada, pernas en horizontal, estiradas. Mans agarradas ás cordas, con temor a soltarse. Unha man aventúrase e alóngase alí no alto, probando a alcanzar unha nube. Pero tan axiña como sobe, baixa.

     Abaneo hacia atrás. A man vólvese a agarrar á corda, obrigándose a si mesma a chegar máis lonxe a seguinte vez. Cume atrás. Impulso hacia adiante, con forza, seguro. Movementos repetidos, ilusións fixas. Fugacidade. Volta atrás, esforzo cara adiante. E nada. Pero renderse é un verbo que non existe no dicionario dun loitador.

     Dende atrás, máis forte ca nunca, novo balanceo. Agora si, a nube na palma da man. As xemas dos dedos rozan o fino algodón e aférranse a el, non o deixan marchar.

     A nube non baixa, pero o loitador sobe, tendo coidado de non tropezar na escaleira infinita dos soños e voltar de novo a aquel mundo sen unicornios.

let them free.

     Camiña espida entre árbores e matogueiras. Non lle importa que un cervo a mire insinuosamente. Non trata de cubrirse. Segue camiñando, pisando as follas secas. O son que producen antóxaselle a mellor das melodías, e o olor do bosque transmítelle frescura.

     Núa de escravitude e chea de esperanza, segue camiñando totalmente espida á vista libidinosa do pequeno e inexperto cervo.

     En busca de liberdade, camiñará ata que a súa pel chocolate se confunda no horizonte cos troncos canela.

Animal instinct

Sentía discorrer as xélidas augas do río preto dela, pero non as vía. ¿Que ocorría? Oía o canto dos paxariños por riba dela, pero onde estaban? Percibía o tacto do vento na súa cara, mais as follas ficaban quedas, inmóviles.

Descoñecedora do que sucedía, seguiu camiñando desconcertada, mirando todo canto a rodeaba, en realidade sen ver nada, ensimismada nas súas cavilacións de muller frívola.

De súpeto, todo cambiou, e ela decatouse de tal. A auga do río xa non corría, o canto dos paxaros era inexistente, e o vento que antes zoaba con forza agora esfumárase. Co mundo detido ante o seu ollar, sentiuse a raíña daquelas terras inertes por uns intres.
Vida animal, instinto de depredador.

Amigos

    Meus amigos, amigos meus, compañeiros  de sempre;

Somos a xeración do 97 de Castroverde, se me permiten os do Cádavo. Fai anos que nos coñecemos, non? As lembranzas máis antigas chegan lonxe e preto, á vez. Lonxe nos anos, lonxe para nós, que din que somos xoves. Preto porque seguen aí, a carón do corazón. Era naquela clase de infantil na que xogábamos con Teddy e nos divertíamos con Pili. Cantábamos con Dorotea, Rebeca, Miguel, Fátima e as demais notas da escala musical de Ester. Eramos nenos. Fomos nenos durante todos os anos de Primaria, incluso de Secundaria. ¿Non somos nenos acaso? Nenos que medraron, pero que teñen aínda ese espírito pueril. Nenos ceibes que compartiron unha infancia chea de risas, de gargalladas e de xogos. De choros cando caiamos ao chan, só neses casos deixábamos caer bágoas. Case todas as demais eran de crocodilo , confesámolo.

Seguiron xuntos os nosos camiños na adolescencia máis temperá, sen separarse en ningún momento, aínda que quixese semellalo. Como agora, que a vida nos quere poñer a proba. Cando as circunstancias parezan adversas para as nosas sendas paralelas, facendo que se desvíen pouco a pouco, aí estaremos nós para dirixilas na dirección correcta. Cada un ao seu xeito, pero sempre pegado ao compañeiro. Coma sempre, para sempre.

Porque, amigos, aínda que está a piques de rematar esta etapa , logo desta vén outra. E outra máis detrás da seguinte. Somos fortes coma ninguén, non deixaremos que nos venza. Pasarán os anos, e nós, nenos en corpos de adultos, non esqueceremos que temos un pasado común, un presente que aínda non se acabou , e un futuro que convertiremos en presente.

Rapaces, seguiremos facendo festa alá por onde vaiamos, sen importar os anos ou as condicións.

Porque, dicídeme, de veras existe algo máis forte ca amizade?

Atentamente,

                                                                                                   Calquera de nós.  

Os peores cegos son os que non queren ver.

  Morría de amor. Cada vez que lía aqueles versos sentíase desfalecer, impotente contra un sentimento que podía con ela. Sabía que cada vez que ollaba a súa letra arredondada e embelecida quizais grazas á pluma que ela mesma lle mercara, nese papel amarelento impregnado co seu arrecendo, morría de amor. Pero gustáballe morrer diso, aínda que logo resucitase milagrosamente, volvendo á realidade na que tan soa lle parecía atoparse.
  Pero neses intres de soidade, imaxinaba ser unha princesa dos contos de fadas que lía de cativa, con centos de príncipes esperando para pedirlle a man e ducias de vestidos no armario, esperando ser lucidos en bailes nos que ela sería a raíña da festa. Cando o dragón a raptaba na súa cova, cómplice da bruxa malvada, non faltaba un valente cabaleiro que a viñese rescatar, e cada vez que a madrastra a enganaba facéndolle comer unha mazá envelenada, un esbelto xove viña bicala tenramente para espertala e vivir a súa historia, sendo felices e comendo perdices.
  Pero as perdices terminaban por esgotarse, e volvía de novo ao mundo real no que, se había príncipes, non sabían daquela princesa. A mesma que seguía mirando para aquel papel, lembranza de algo que puido ser e non foi, sen saber que algún día, máis ca princesa convertiríase en raíña. Para outros, xa era unha deusa daquela. Porque hai veces que aínda que teñamos algo diante nosa, cegámonos e non o vemos.
  Non só son miopes os que levan anteollos. Os peores cegos son os que non queren ver.

Oh, home, sweet home

Terras verdes que me vístedes medrar, vellos castiñeiros nos que sentaba nas tardes de primavera. Río de escasa auga coa túa cascada impoñente. Fonte que me deches de beber e praza que me viches xogar. Camiñiños agochados que levades a lugares de ensoño. Follas secas do chan que facedes soar a mellor das melodías, vento zoón que abaneas os carballos. Ai, Mirandela. Miña terra, miña casa, meu lar.

Só voa quen ten ás

Voar é o soño; camiñar, a realidade. Porque só voa quen ten ás.

.

Vivir pensando na morte é estar morto en vida.

Bolboretas.

Bolboretas no estómago de quen quere, revolotean sen pousarse, non fican quedas. Buscan as tímidas bolboretas do estómago próximo, que aínda non saíron do casulo, fuxindo da súa vida de vermes.
Fixéronse co control de todo o corpo.
Polos ollos, ven outros ollos. Polas mans, sinten outras mans. Polos beizos, bican outros beizos. Polo máis íntimo, bolboreta máis bolboreta; verme.