Ano 1855

                                                                         25 de marzo de 1855 

      Querida e estimada amada:

      Escríbolle á beira do mar, ollando a auga brava do Cantábrico que ben seguro que vostede sabería apreciar. O vento remove a fina area da praia que, revoltosa, érguese e danza ao son do asubío do aire. Peta nas miñas meixelas, ferinte, pero non manca tanto como o feito de non poder vela a vostede. Non lle resultará novidoso saber que estou prometido coa condesa de Mondoñedo, dona Araceli de Figueiras. Quixera dicirlle, asegurarlle, que todo canto ten que ver con dito compromiso, co afanoso plan de xuntar as terras de Mondoñedo á Mariña, todo iso, é argallada de meu pai, dono e señor de cada recuncho de Lugo dende onde se contempla a costa. Comprendo que non lle servirá de moito ter coñecemento desto, resulta evidente. Mais, perdóeme se lle parezo un impresentable, gustaríame convidala á celebración do matrimonio. Pareceralle estraño, un acto dun verdadeiro gañán, reparei nesa posibilidade, pero déase conta de que será ese día, antes de xuntarme para sempre coa señora Araceli, cando teñamos a derradeira oportunidade de estarmos xuntos, unirnos sen grandes perigos.
     A data prevista da cerimonia é o domingo seguinte ao San Xoán, ás doce do mediodía, cando o sol alume con forza sobre nós. Sen embargo, teremos ocasión de vernos furtivamente, por última vez, esa mesma mañá un pouco máis cedo. No sitio de sempre, será coma sempre.

      Non esqueza ningún día da súa vida que cada vez que esté mirando as estrelas ou ollando as ondas do mar o farei pensando en vostede, Amelia. .
 
      Con amor,

                Don Felipe de Mariña 

8 de maio de 1855 .

     Benquerido Felipe:

      Aproveitando un dos escasos momentos de soidade que me permite ter o meu oficio, respóstolle á sua anterior carta. Discúlpeme se me mostro vulgar ou incluso insultante nesta miña escrita, é o que ten ter nacido entre as humildes faldas dunha campesiña, sen outra oportunidade de aprender que a que me ofrecía o meu bo tío. Escríbolle para felicitalo e darlle a noraboa polo compromiso, desexándolle que sexa moi feliz coa súa futura esposa.
      Entendo que seu pai lle obrigase a casar con dona Araceli en vez de comigo, sería unha tolería, permítame a expresión. Eu , sen terras, sen propiedades, sen posesións , non sería quen de darlle o que se merece. É por iso que me fai inmensamente feliz que atopase quen , á vez de amor, lle dé a riqueza que tanto cobizan os da súa clase.
     Non quixera facerlle un feo non acudindo á cita que vostede propón, pero non me vexo capaz de bicar ao home que outrora dixo amarme e deseguido se escusa comigo. Non me vexo capaz de mirar aos ollos, de darlle a man, ao home que amei, que amo, e que nunca poderei ter, vítima desta sociedade egoísta. Non lle gardo rencor, sen embargo, como ía facelo?
      Esperando que non lle moleste a declinación e anhelando que as boas novas non deixen de chamar á súa ostentosa porta, despídome

     Non esqueza vostede que un home casado non debe pensar noutra muller que non sexa á que se lle asignou.

                                                                                                                                             Amelia.

Nunca choveu que non escampase

Mañanciña de primavera, os paxaros pían alegres e as flores espertan despois do duro inverno. Desperézanse e buscan cos pétalos o sol,  aló arriba. Atópano tenue,  tímido entre as nubes,  mais saben que non tardará en engrandecerse e celebrar a nova estación cos seus raios de luz. Os vermes sairán dos seus casulos, agora bolboretas,  e voarán axiña ao encontro da alegría,  tal como a chama da candea danza na procura de osíxeno;  tal como o neno busca a man da nai.

Historias de vellos, historias de sabios

<< Nena, non sabes aínda ben o que tes. Da túa idade, por moito que devecera por unha onza de chocolate -que devecer, devecía- non llela pedía na casa, que ben podía comprender que o había que gardar para cando viñera alguén de fóra. Eran outros tempos, filliña: as lambuzadas rexíanse, pero non penses que pasabamos fame, non. Minto! Aínda lembro os anos nos que había que agochar o gran. Eses si que foron anos duros para deixar no olvido. Pois o que che dicía, nena, que cun anaco de empanada de mazá relambíamonos do gusto. E conformabamonos! Unha saia para toda a semana, de luns a sábado, e o traxe novo para ir á misa os domingos. De diario andabamos cun mantelo, cheo de terra ás veces. E que? Estaba sucio porque traballabamos; aos señoritos non se lles manchaba a camisa, non teñas medo. Ai!, e vós que chorades por calquera mixericada... Habiades vivir o feito de ter que despedir a un irmán que endexamais volvería da afastada Arxentina, sabendo que esa sería, case seguro, a derradeira vez que o viamos. Mixericas... E o máis incrible é que por moito que nos faltara daquela, créoche que eramos ben máis felices ca maioría dos de agora. Ti que dis, pequena? >>

Doce fantasía

Os párpados pregaban unha tregua que non estaba disposto a darlles. Fora un día demasiado bonito coma para que terminase tan cedo. Os claros volvíanse escuros, pero as cores non desaparecían. Ao lonxe, viuno. Camiñaba recto, sen pararse a ollar nin sequera o fabuloso paisaxe que lles ofrecía a terra galega. Só facía unhas horas que o vira, e xa estaba de novo alí, para escribir xuntos un novo capítulo do seu libro. Faltáballe dar uns pasos, e alí estaba. Cos brazos abertos, esperándoo. E el xa ía. . . Pero non foi. Espertou sobresaltado, e decatouse de que faría falta algo máis que dormir plácidamente para ver realizado o que tanto desexaba. Home e home, igual contra igual.

Unha peza de agarimo e morriña.

Deixamos atrás lembranzas, sorrisos. Abandonamos días felices de infancia inocente, infancia forzada a túa. Eran xogos de nenos pequenos e de nenos maiores, agochados baixo un disfraz de persoas serias. Mans que non só valían para agarrar, senón que para sentir, para transmitir confianza. A dun avó á súa neta. A dun amigo á súa compañeira de risas. Sensación de seguridade a cambio dun anaco de xuventude. Foi un auténtico privilexio e un verdadeiro honor ter sentado no teu colo. Lembro cada xesto agarimoso, cada rifa de mentira. Xamais se esquecerán.

Oito de marzo, día da Muller

Mulleres do mundo, valentes loitadoras. Mulleres e mulleriñas, que endexamais vos falte forza para combatir por aquelo que é xusto, pois de non ser por outras antes ca nós, hoxe non seríamos ninguén. Queda moito por conseguir, tanto por lograr..., enchámonos de coraxe, somos quen de facelo, e fagamos da vida das nosas devanceiras unha vida mellor. Que quen se tape sexa porque teña frío, que quen se agoche o faga porque esté xogando, quen se desvista morra de desexo. Pelexemos polos nosos dereitos, compañeiras.