Mírese como se mire (de esquerda a dereita ou de dereita a esquerda) , téñolle
te mor á mor te.
E, coas mesmas letras e esas feridas, tremo.
Dos pesadelos lembro máis detalles que dos soños bonitos e este foi tan real que semellaba estar a vivilo verdadeiramente. (Se non fora porque case me quitou a vida.)
Cos ollos ben abertos e a mente despexada, vin diante de min a figura escura dunha dama cuberta cunha capa. Faloume con tal agarimo que a piques estiven de abrazala. A iso ía cando me separaron dela. Esfumouse a súa silueta e eu sentín os meus pés no chan de novo. Quen me estaba a dar a aperta tiña os ollos chorosos e non se parecía en nada a aquela muller que tratara de engaiolarme. A miña filla estábame poñendo perdida de bágoas a camisa.
O sal que soltaban escocía ata o punto de penetrar nas fendas do meu corazón e limpar as chagas que nel habitaban. Tanto bagullou que cicatrizaron deseguida.
Non foi o caso do moratón que se tatuou no brazo ao atizarlle golpes enrabetados á banqueta da que me fixera baixar. Esa ferida de guerra perdurou varias semanas. Das outras que ten por dentro aínda padece hoxe.
Eu ben noto que, continuamente, agroma na súa cabeza a imaxe daquel día. A corda que a abaneara colgada da póla dunha cerdeira e que logo me envolvera a min o pescozo, rudamente, semella afogala a ela agora.
E é entón cando tremo. Non me asustei ao ver á muller vestida de negro disposta a levarme consigo, pero dáme pánico que a leve a ela. (E que non volva.)
Te mor á mor te.
