Outro porco de pé

     Entrou no comedor, famento coma se non levara bocado aos dentes en todo o día. Mirou para a mesa onde comería e fíxoselle a boca auga. Sobre o mantel branco descansaba un corpo feminino atado con cordas, á beira do cal colocaran os correspondentes cubertos. Ao lado da cabeza, unha copa de cristal reflexaba a inxustiza que se respiraba no ambiente. Era ela mesma quen sostiña na man, con rabia, o pano de mesa, listo para ser usado.

     O comensal ao que ninguén convidara decidiu saltarse o protocolo e apartou a cadeira rapidamente, facendo que a parte inferior das pernas da muller quedara suspendida no aire, tremendo. Garfo e coitelo en man, fixo caso omiso dos entrantes e pasou ao prato principal. Rachou a camisa dela e desfíxose do cinto que lle amarraba os pantalóns. Soltou os utensilios e pasou a comer coas mans, coma os porcos. Librouse de toda prenda que lle cubrira un cacho de pel - de pita - e mordeuna rudamente. Mastigouna coa boca aberta, confirmando a súa condición de cocho.   Volveuna ao prato; cuspiuna logo de trabárselle na gorxa. A ver se se ía atragantar... Que unha muller é un óso duro de roer.

Lembranzas do esquecemento

     Se lembrei o porqué do meu esquecemento e esquecín as miñas lembranzas, en que punto estou?

       Véuseme á mente  aos beizos o bico máis frío que me deches e comprendo que foi daquela cando asumín o principio do fin. Autoimpúxenme naquel intre, antes de que retiraras a túa respiración dos meus pulmóns, un inminente esquecemento. Fracasei no intento e levoume máis tempo do previsto, pero se agora te vexo pola rúa xa non te recoñezo pola risa. Téñote que ver chorar para asegurarme de que es ti. Esas bágoas son inconfundibles, crocodilo. 

     Mais, merda!, quero escribir sobre nós antes de deixarmos de ser "nós" e non me sae. Non atopo nada na miña memoria introducindo a palabra clave no buscador: ti. Tal foi a teima coa que me propuxen borrar os erros que me apresurei demasiado e non agardei á corrección. E agora, como aprendo? E, sobre todo, como prendo en alguén sen medo a quedarme enredada?

     Condenei ao esquecemento algunhas lembranzas ás que lles correspondía a liberdade vixiada. 

Corazón ausente nº 2

     "Non ten corazón", rosmaban. Cada vez que o seu home partía noutra das súas viaxes cara o ceo -tranquilos, lectores tétricos, era piloto de aviación- ela ía dicirlle adeus, mais dos ollos da rapaza non vertía ningunha bágoa. Nunca choraba e iso estrañáballes a todos cantos a vían. "Non ten corazón", pensaban para si.

     E non. Non o tiña.

     Arrancárao ela mesma do peito daquela que el lle anunciara por primeira vez a súa marcha, daquela que tanto chovera no seu interior. "Aínda ha de podrecer con tanta auga". Así que, con moito tino, extirpouse o órgano doente e gardouno nun tarro de vidro. Foi o seu agasallo de despedida. "Toma, lévao sempre contigo na cabina. Preto do teu, por riba das nubes, onde estea seguro se lle dá por chover máis. Procura que non se molle moito."

     Médicos do demo, acougade, por suposto que sobreviviu á operación. De non ter intervido, quen sabe como lle iría... O único fallo foi non decatarse antes de que a doenza era cardiorespiratoria, todo en pack. Debeu advertir que aló no alto, por onde voaba o músculo bombeante, o osíxeno escasea. 

   
    "Non vaia ser que quede sen respiración. Non vaia ser que non poida respirar amor. Non vaia ser que non te poida respirar, amor", dicía a notiña que lle enviou xunto a un dos pulmóns.

      E os outros seguíana crendo fría...