A memoria da choiva lémbrame os teus Ollos de auga. Como esquecer aquel Amor dos quince anos, Marilyn? Nós, Os dous de sempre, eramos capaces ata de Deter o día cunha flor. Memorias dun neno labrego que se negou a marchar canda ti....
Recordo O último día en Terranova. Chegaches ao campo da festa coa mirada murcha e eu pregunteiche aquilo de "Que me queres, amor?". P'ra que diría nada... Fixeches aceno de Elevar as pálpebras e esvarou pola túa meixela unha Pinga de choiva podre. Os outros feirantes -o medo, a rabia e maila tristura- fixeron soar Trece badaladas silentes no meu interior. Era o meu corazón dando voltas Arredor de si.
Bagoei Na noite estrelecida ; berreille ao vento por te levar lonxe. "Aires da miña terra, como vos atrevedes?". Rachei o ar con aqueles malditos Últimos bruídos. O Vento ferido laiou despois na miña cachola toda a vida e eu non volvín repetir o teu nome.
Foi O deserto desta Terra brava o que gardou O soño sulagado de vernos xuntos: paradoxo antinatural que conforma os dicires Arraianos entre a verdade e a invención. Mais como me gustan as complexidades, vin chorar as nubes e uninme á aquela conspiración contra O sol do verán. Dei en escribir unha Poesía última de amor e enfermidade.
Logo disto xa curo, prometido. Pero que estas Follas novas sanden dunha vez por todas A ferida do vento, por favor.
Recordo O último día en Terranova. Chegaches ao campo da festa coa mirada murcha e eu pregunteiche aquilo de "Que me queres, amor?". P'ra que diría nada... Fixeches aceno de Elevar as pálpebras e esvarou pola túa meixela unha Pinga de choiva podre. Os outros feirantes -o medo, a rabia e maila tristura- fixeron soar Trece badaladas silentes no meu interior. Era o meu corazón dando voltas Arredor de si.
Bagoei Na noite estrelecida ; berreille ao vento por te levar lonxe. "Aires da miña terra, como vos atrevedes?". Rachei o ar con aqueles malditos Últimos bruídos. O Vento ferido laiou despois na miña cachola toda a vida e eu non volvín repetir o teu nome.
Foi O deserto desta Terra brava o que gardou O soño sulagado de vernos xuntos: paradoxo antinatural que conforma os dicires Arraianos entre a verdade e a invención. Mais como me gustan as complexidades, vin chorar as nubes e uninme á aquela conspiración contra O sol do verán. Dei en escribir unha Poesía última de amor e enfermidade.
Logo disto xa curo, prometido. Pero que estas Follas novas sanden dunha vez por todas A ferida do vento, por favor.
