O rostro

Levaba xa preto de media hora observando a aquel home que se sentaba fronte a el. Facíaselle tan sumamente coñecido o seu rostro..., pero por máis que o miraba non caía en quen podía ser. Pelo canoso e barba de dous días, nariz puntiagudo e ollos escuros, faccións moi marcadas e mans de traballador, fendidas, seguramente, polas incontables mañás de xeada bulindo dun lado para outro. Tamén el mesmo as tiña ásperas, curtidas polo frío e polas labores de tantos anos; tampouco el se libraba de ser un narigudo.

Pero quen sería aquel home?

E por que ao seu carón xogaba no chan unha cativa tan parecida á súa neta?

- Eres ben presumido, avó. Logo din que as que botamos todo o día mirándonos no espello somos as mulleres... 

Seica chove (e molla)

Era inverno;
dicían que o día estaba triste, mais ninguén pensaba en facelo rir;
un día apagado, e non había quen fora encende-lo Sol.

Quen era capaz de consolar ás nubes aquela tardiña? Chora que chora, e veña a chover. Non había pano de man que secara aquela pel tan pouco acostumada a unha choiva tan ácida. As pingas caían e formaban pozas, corrían regueiros de auga polos sucos das engurras modeladas ao rir.
(Cando ría...,
e non choraba...
Cando non había precipitacións...,
nin se precipitaba
ao baleiro dun mundo escuro ao que non quería chegar.
E, porén, non se atrevera aínda a prender unha luz. Non fora cegarse; non foran escocer as bágoas ao vir o sol.)