Era inverno;
dicían que o día estaba triste, mais ninguén pensaba en facelo rir;
un día apagado, e non había quen fora encende-lo Sol.
Quen era capaz de consolar ás nubes aquela tardiña? Chora que chora, e veña a chover. Non había pano de man que secara aquela pel tan pouco acostumada a unha choiva tan ácida. As pingas caían e formaban pozas, corrían regueiros de auga polos sucos das engurras modeladas ao rir.
(Cando ría...,
e non choraba...
Cando non había precipitacións...,
nin se precipitaba
ao baleiro dun mundo escuro ao que non quería chegar.
E, porén, non se atrevera aínda a prender unha luz. Non fora cegarse; non foran escocer as bágoas ao vir o sol.)
Ningún comentario:
Publicar un comentario