Levo unha vida un tanto estraña.
A miña filla está na Alemaña. Marchou hai un par de anos na procura de traballo, coa firme promesa de voltar axiña.
Vén polo Nadal e quince días no estío.
O meu home finou na guerra, - xa choveu dende aquela!- pero óllame á espreita en branco e negro dende a mesiña de noite, algo raído polo paso do tempo.
O doutor da vila visítame de cando en vez, pero déixame máis sensación de soidade da que xa tiña. Non se detén a falarme; dubido que saiba de min algo máis co meu nome e os datos do meu historial médico.
É curioso, esquecinme do nome da única persoa que me dá os bos días sabendo que non obterá resposta. Quizais nunca o souben. Nunha conversación na que só fala unha das partes, quedan moitas cousas por dicir. Refirireime a ela como "a nena"; ten cara doce.
A nena é quen me coida.
Ben sei que recibe unha recompensa a fin de mes por iso, pero chamádeme tola se penso que me colleu cariño. No entretanto de lavarme e darme as medicinas, agárrame as mans tenramente.
E logo estou eu, que non sei como dicirlles que me movan a cama de sitio, preto da fiestra, onde poida ver as estrelas e pechar os ollos para sempre observándoas.
(Fotografía de Pablo Otero http://dibujosyfotosdepablix.blogspot.com.es/ )
