Pechado nunha gaiola, e non son un paxaro.

    Estou pechado nunha gaiola, e non son un paxaro. Atrapado entre catro paredes, sen ser un delincuente. Enterráronme nunha tumba estando vivo. 

     Din quererme e aseguran facelo por min, mais eu boto de menos ser eu. Prometéronme que faría novos amigos aquí e que estaría mellor ca nunca. Mentireiros. Só vexo anciáns con engurras nas que agocharon lembranzas que agora non atopan    e    mulleres de corenta largos anos vestidas de branco, mais ningunha para casar. Seis ollos miran seguidamente hacia min, vixiando que non bote un respingo máis forte co anterior. As agullas do reloxo marcan os nosos pasos, lentos, e as fantasiosas cavilacións do compañeiro amósannos o mundo de tolos no que (sobre)vivimos. 

     Neste lar non facemos outra cousa que non sexa xogar á baralla. Gaña a partida o que máis ouros teña.

   

Berrar en silencio

     Aínda tendo moito que dicir, as palabras non saen. Entón falan as apertas, sen voz, e precisan berrar. E xúntanse forte dous corpos -  forte, moi forte - para vociferar en silencio todo o que os oprimía. Nun simple xesto sóltano todo e ambos conversan, sen cruzar un vocablo, desculpándose e aceptando o perdón.
     Incapaces de separarse, permanecen unidos. Incluso despois de marchar, semellan un. Agora, sen apalpar os brazos do outro, alcanzan a nube dos mesmos pensamentos. E viaxan nela os dous durante horas. Logo baixan e volven estreitarse nun abrazo que reitera o dito.
     Por se quedaba algunha dúbida,  agora esfumouse, desapareceu asasinada grazas ao poder do querer.

Memorias do traxecto neste bus; último luns.

Día 1, e único día. 

Pola mañá

   Estamos chegando a Miranda. Teresa e Jose bromean algo dun marco. Neno e nai correndo para chegar ao bus. Pelexa de cans e posterior conversación sobre iso. "A que vou guapa?", di Laura. "Guapísima", Teresa.   Laurita fala da festa de fin de curso da ANPA. Alejandro fala castelán, agora faino sempre. Colchonetas de auga, din que as houbo. Alejandro non pode pronunciar o sonido /s/ porque lle sae o aire por entre os dentes. Rato Pérez. Teresa vén a xunto de min. Un home, un tal Francisco, chamou a súa casa para intentar contactar con un tal Sito que fixo a mili con el. Será meu pai? O tal Paco ten 49 anos , así que... Que quere contactar con el, di... Alejandro conta do 1 ao 54. Faxilde. Poucos dan os bos días a Teresa. Marta si. Marta queimada do sol. Falan de vestidos. Marta mirona, pelo liso e roupa nova. Guapa. Antía rosma algo. Pumarega. Por que ninguén saúda? Luns pola mañá. Miradas raras do condutor. Máis nenos. Quen me dera o pelazo de Marta. Alba e Diego tamén rosman. Cóntanme cousas da festa da ANPA. Ola, Moisés! Para que trae cazadora? Marta está tola. Imos dormidos falando do tempo. Como os velliños.  Marta mirou. Non lle deixo ver o que pon. Discuten sobre que escribo. Que bonita é a chaqueta nova de Marta. Está cantando "Aserejé". Abriu a piscina, falan por aquí. Xa. Está fatal da cabeza. Antía e Alba discuten. Non oigo de que. Jorge di que non estudiou. Antía canta o "Cumpreanos feliz". Naide cumpre anos aquí. Eu piropeando a Marta. Foto dos zapatos de tacón dela. Di que xa non lle ule a goma do pelo a xel de baño. Mentira. Si que ule. Pedazo tacón. Agóbiase por perder as ilusións. Non quero traer chándal. Moisés dicindo cousas pervertidas. Teño que servir. Merda. Marta en tirantes e Moisés con chaqueta. Marta quéixase da choiva. Non me acordo do que soñei. Queimouse co sol. Xa o puxera. Falamos de medias. E da roupa para a cea de fin de curso. Moisés, cala! Ninguén saúda nesta parada. Maleducados... Séguenme contando cousas da festa. Menudos... Marta non ten sono. Está eléctrica. Antía ri. Pilla. Chegamos ao Serra. Imos saír. Marta quéixase. Ale! Non hai ninguén aínda. Último luns, di ela. Temos historia á primeira. Imos. 

Pola tarde. 

   Mala leche. Tranquilízome. Moisés e Marta xogando. Métense conmigo. Moisés pervertido. Pinchando. Ela ri. Barullo e risas.  Que din dun can? Falan de animais. Quique está cantando. Marta tamén. "Lo tengo todo, papi". Noxo de canción. Moisés conta algo sobre Eva e Julián. Falamos de aeróbic. Fala Laura. Laura do Curro, para min. Cumpreanos de Antonio. Teño que felicitalo. Marta mira. María cantando. Algo rosman que non oigo. Por que falan mal desa pequena? Pelo largo de Marta. Outra vez, brazos queimados. Marta leva suxeitador branco. Véselle. Rin e insúltanse. Métense conmigo de novo. Pódese ter a man morta e o dedo ríxido?, pregúntanse. Din que Moisés fixo chorar de emoción a Arual. Que mona. Alba e Antía cantan "Aserrín, aserrán". Moisés quéixase de que Marta lle pide o móbil. En galego é con b. Creo. Quere sacar fotos. Vou. Pedazo lunar ten Marta no brazo. Ao final sacou a foto ela soa. "Lo tengo todo, papi". Oín a Carlos rirse. Vai adiante. É guapísimo este meu irmán cando ri. Antía berra. Teresa mándalle calar. Oigo as voces de Carlos e Diego, pero non sei que din. Marta está vendo fotos do outro día. Ten unha con Manolo. Di que ela sae con careto. Fotos. Sacamos unha pila. Báixase Moiseschu. Chao! Cala xa con "Lo tengo todo, papi", por favor. Di que se lle ven as tetas. Verdade. Imos perrear. María, pon música, anda.  Pausa.  [...] Bailamos. Somos tontas. Vaise. Bico. Chao. Quedeime soísima agora. Está esperándoa o can. Teresa e Laurita van falando. Non as escoito ben. Algo de chover, creo. Estoume mexando. E teño calor. Por que chove? Noxo. Algo falan dunhas tesoiras. Estou vendo que non vou dar descifrado a letra. Escribir no bus non é bon. Falan de xente fea. Que subxectivo todo. Sacamos un dez en aeróbic. Laura canta o cumpreanos. Que obsesión. Gústalle a súa chaqueta con debuxos de flores. "Regáchelas?", dille Teresa, bromeando. Laura, listiña, di que son de mentira. Discuten sobre iso. Chegamos a Miranda. Antes baixábase aquí Nuria. Xa non. Álex non falou nada. Irá cansado. Non están os pais. Ai!, aí vén a nai de Laurita recollela. Xa vén a nai de Alejandro. No coche, que chove. Só quedamos Carlos, o condutor, Teresa e eu. Teño que facer unha pila de cousas de historia. Collemos velocidade neste tramo. Vai un camión diante. Revolta. Imos despacio agora. Por favor, que haxa alguén cun paraugas esperándonos. Porfa. Calquera diría que estamos en xuño. Está o coche de miña nai. Baixamos.

Ti que me les e eu que escribo, ambos sabemos que esta entrada é totalmente distinta a calquera outra aquí publicada. É tan só unha homenaxe a tantos e tantos viaxes nese autobús. Todo o escrito foi verdade. Marta e Moisés poden asegurar que fun, tanto pola mañá como pola tarde, co lapis en man e un folio apoiado na carpeta. Se te fixas, descubres moito máis das vidas dos pasaxeiros dun autobús. 

O adeus pronunciado sen ninguén marchar.

     Un adeus adoita saber amargo case sempre, pero máis cando ninguén se vai.   Nese caso,  é unha despedida tan chea de certeza de volver a verse como rebosante de seguridade de non volver a ser un. É difícil alonxarse de quen está preto, é unha distancia totalmente mortífera. Mata lentamente, retorcendo as veas e formando un burullo no corazón complicado de desfacer. Capilares e sentimentos enrólanse por todo o corpo nunha guerra sanguiñenta.          E, mentres, curta distancia ameazante. Distancia impecable.     Adeus desgastado, roído polos saúdos de cada mañá. Xélidos, fríos, rutinarios. Dentro, apasionante batalla de emocións. Enardecida, viva, electrizante.  

      De súpeto, no medio da guerra: atentado. Estoupa unha bomba, a sanguínea. E derrama sangue. Coagúlase pronto e queda a loita soterrada, inmóvil nos grumos. Último adeus a quen mañá se lle dan os bos días. 

Musa do pintor dun cadro en tons vermellos

     Sentía o seu fráxil corpo tremer e non era quen de controlalo. Os dentes batían uns contra outros, emitindo un son macabro, e as pernas non paraban quedas no chan. Sentada na esquina do cuarto, cubrindo a súa pel magullada coas mans, tiña pánico. Sufría máis cando saía el pola porta facendo un terrible estrondo que cando estaba nos seus brazos, inmóvil, con ríos vermellos descubrindo cada recuncho dela. No momento no que impactaba o puño del na súa barriga non tiña tempo a pensar. Só pechar os ollos e deixarse ir. Escoitaba golpes. Nin berrar podía. Mais non tiña medo, só impotencia. Era unha boneca, o xoguete del.

     Sen embargo, caída no chan, soa no cuarto, sen ninguén que lle esbardallara palabros ao oído, era vítima do máis ruin dos medos. Sabía que xa se marchara, pero as unllas doíanlle e os peitos mancábana.

     E temblaba. El podía volver.