Saudade mal curada

     Non sei se vou triste de máis pola rúa e por iso os vexo a todos tan alegres, tan a contracorrente miña, ou é que vou demasiado contenta eu para decatarme de que esa felicidade case sempre é unha trola. Igual algo de todo.
     Atopábame sumida na tristura, logo afogada nun vaso de tubo e, agora, contenta. Ou borracha, para que andarse con eufemismos.
     Que sei eu.
     Úleme a ron barato, así que debe de ser iso. Vou bastante contenta e, porén, por que non río? Ambigüidades lingüísticas e corazón choromicas.   Ai, se soubese o que digo... Escribo, e nin sei como. Baila o lapis só, tan só como o fixen eu cada madrugada des que ti marchaches, des que me deixaches aquí, sen sequera unha botella de bo ron da que botar man. Agora teño que deambular por aí na procura dalgún grolo que me axude a esquecerte.
     Pero véxote reflexado na copa, e non estás.
     Do único que me esquezo noite tras noite é de que nin o alcol nin probablemente nada conseguirá curarme desta insana saudade. E dixen saudade, que non soidade. Porque soa non estou, estás ti. Pero quen sabe onde.
     A risa vaima dar cando xa non lembre nada: nin a ti nin a este estúpido xeito co que trato, inútilmente, de esquecerte..., arruinándome.

Insomnio

      Domingo pola tarde e ti deitada na cama, as sabas revoltas e a túa melena alaranxada triste. A única resaca que podes ter é a debida a non beber doutro vaso diferente aos seus beizos.
     O teu problema é que o insomnio que te sacude cada madrugada che impide soñar con el.
     O día que o atopes camiñando realmente pola rúa volverase a incendiar o teu cabelo, retornando á cor do lume, como aquela vez que o coñeciches. O espertador da mesiña de noite marcaba as catro e media da mañá cando te salvou do pesadelo que sería non atopar a ninguén naquela praia tan pouco iluminada, onde a auga non mollaba os pés.
     Ao fin e ao cabo, as sabas non suben coa marea e soñar segue sendo de balde.

Ollos azuis, mentireiros.

     Xa non é que os teus ollos me lembren ao revoltoso Cantábrico, senón que cando me baño nese mar de augas rebeldes penso que buceo no teu iris azul. Que ironía. É unha cor demasiado pura  para tan sucia conciencia como debes ter. Agochas un ceo - ti, inferno-  baixo as pestanas; pobres paxariños engaiolados que non saben hacia onde voar.