Descrición da mágoa

Carencia implica ausencia e necesidade,

e ti fáltasme e fasme falta.

Tremenda a polisemia desta sensación unívoca... 

*

Nalgunhas ocasións creo desorientarme e conclúo estar no certo.

Non quería estar alí. 

A cruz do meu mapa mental procuraba un erro nesa presunción da propia perda.

E a nostalxia doutro tempo arrástrame mar adentro e vexo a terra facerse pequena, pequeniña, pequeniña...
Despois do naufraxio, xa nada.

Así tampouco afundo.

*

E é que unha vez tiven un soño gravado no corazón: arroutada rosaliana que me corrompe os principios de emoción.

Os anos da ira

Aquela luz que vía, por pequeniña, queimábao por dentro. Rompeu a mirada para impedir que lle arderan os ollos, pero as pestanas xa tornaran cinsas. Malia a invisibilidade daquela sucidade abrasiva, enxaugou as fazulas cubertas de po negro -outrora rubias e encarnadas- para verse limpo de toda maldade allea.


O tempo esgótase e a nós afúmanos a rabia contida. Como se lava unha restra de espíritos envelenados con ruindade?

Contáronme as Letras Galegas que... (II)

A memoria da choiva lémbrame os teus Ollos de auga. Como esquecer aquel Amor dos quince anos, Marilyn? Nós, Os dous de sempre, eramos capaces ata de Deter o día cunha flor.  Memorias dun neno labrego que se negou a marchar canda ti....

Recordo O último día en Terranova. Chegaches ao campo da festa coa mirada murcha e eu pregunteiche aquilo de "Que me queres, amor?". P'ra que diría nada... Fixeches aceno de Elevar as pálpebras e esvarou pola túa meixela unha Pinga de choiva podre. Os outros feirantes -o medo, a rabia e maila tristura- fixeron soar Trece badaladas silentes no meu interior. Era o meu corazón dando voltas Arredor de si. 

Bagoei Na noite estrelecida ; berreille ao vento por te levar lonxe. "Aires da miña terra, como vos atrevedes?". Rachei o ar con aqueles malditos Últimos bruídos. O Vento ferido laiou despois na miña cachola toda a vida e eu non volvín repetir o teu nome.

Foi O deserto desta Terra brava o que gardou O soño sulagado de vernos xuntos: paradoxo antinatural que conforma os dicires Arraianos entre a verdade e a invención. Mais como me gustan as complexidades, vin chorar as nubes e uninme á aquela conspiración contra O sol do verán. Dei en escribir unha Poesía última de amor e enfermidade. 

Logo disto xa curo, prometido. Pero que estas Follas novas sanden dunha vez por todas A ferida do vento, por favor.

Extracción de voz

Teño dó de min,

da miña alma espida á forza, baleira de emocións sen querer, 

sen amar, sen odiar, sen rabiar...

Sen querer e sen pensalo cometín un crime hermético: neguei a inspiración.

Agora teño ferruxe nas palabras.

Úlcera de tristeza

"Dóeme a alma", laiaba a medio morrer. Xa non é pouco. Magoábaa a úlcera da tristeza que dicía posuír.

Eu críaa. Tanto debeu chorar que rematou por crear unha chaga: furou a pel coas bágoas. E agora fúxelle o espírito pola ferida aberta sen ela ser quen de atrapalo cos ollos. Tenos case de cristal e igual teme escachalos.  

Pero sabe curar... Sutura coa risa esa físgoa de seu e, cunha gargallada enfiada nos dentes, vai cosendo a pel triste ata que torna leda. Xa só queda, entón, a cicatriz da alma murcha revivindo coa auga de mar maiúsculo.

Autorevólver

Morrer custoulle un ollo da cara

e mais o corazón ;

pero 

máis ó corazón, que perdeu o punto de mira con sete disparos silentes ao compás dos latexos.

e ese compás

sen agulla, sen imán,

sen saber cara onde mirar

Sucidade esvaradía das veas rotas e maxia cega do metabolismo emocional.