6.47 am na estación
De costas á vía do tren, apura a vida cun cigarro entre os dedos. Desdebúxaselle o rostro, envolto nunha nube de fume gris. Que mágoa que se agoche entre a néboa: vinlle antes os ollos, e xúrovos que son capaces de frear ata a mesmísima morte.
Mira o reloxo, impaciente pola hora de fuxida. Que non chega. E o cigarro que xa vai pola metade... A ver se o acaba pronto. Que respire dúas bocanadas menos de vida, pero que me deixe ver eses olliños unha vez máis. Necesito encherme desa furia que espanta á dama negra.
Senta nun banco, co corpo inundado da fatiga daquel que agarda con ganas algo que semella non vir nunca. Ao fondo do andén, alguén aloumiña un violín ao son de Für Elise e eu fantaseo coa idea de que ese sexa o nome que nunca descubrirei.
Unha calada máis a aquel vicio do demo e por fin quedaría esmagado debaixo da tapa dun dos seus zapatos. Só unha calada. Pero vexo un home achegándose, dicíndolle quen sabe que ao oído, e o desencaixe da cara misteriosa traspasa calquera fumareda que o puidera ocultar. Deixa caer o cigarro ao chan, sen forzas para pisalo sequera, mentres se funde nunha aperta enfermiza. Evapórase a pesada brétema, pero os ollos que vexo agora non son os ollos que vin hai un pedazo. Estes choran morte.
Aviseina. Ou non. En realidade, non. Puiden salvar unha vida para quedarme con outra, e non o fixen. Isto considérase homicidio? Tiven que berralo.
Deixa que a morte te mire fixamente aos ollos. Non os cubras. É imposible que te mate, prométocho. A min pasoume. Quixen asasinarte e morrín afogado.
Ía matala. Sería o asasinato perfecto. O maior crime de todos cantos cometín. E agora perdín a conta das mortes que vivín.
Son xa as sete en punto e esquece a súa ansia por fuxir. A vida fuxiu dela.
Viaxes tronzadas por viaxes tronzadas...
