Fiquei mirando as ondas bater contra as rochas, lembrando o berce que, en soños, o mar me prometera ser e a traizón por el cometida ao perfilarse ante min coma un monstruo. Era nena de terra e nunca o mar acariñara a miña pel. Malia morrer de ganas por xogar coa espuma mariña, esa ansia esfumouse co primeiro golpe de auga que me transportou mar adentro. Espertei horas despois apoiada no peito de meu pai, que loitaba contra a inundación de auga amarga nas cuncas dos seus ollos - así de caprichosas e irónicas foron aquelas bágoas.- Amarrábame con forza nunha aperta, coma se temera que o océano voltara por min e, desa vez, rexeitara toda posibilidade de devolución.
Sei de varias persoas que afogaron así. Nun abrazo, digo. Saíron a flote con máis vida da que respiraban antes da asfixia.
