Séntome só a carón de calquera río,
síntome só a carón de calquera que ría.
E síntoo.
É por iso polo que tiven que fuxir da túa beira. Non cesabas de rir! As túas gargalladas metíanseme nos oídos e perforábanme cada recuncho do conduto auditivo.
Se iamos dar un paseo e dicía calquera parvada, se vías ao neno facer un xesto gracioso, se alguén che facía cóxegas, se calquera dos teus amigos che contaba unha anécdota divertida... Escachabas a rir deseguido.
E non me malinterpretes!, non eras ti soa. Molestábanme todos e cada un dos que posuían ese afán por soltar parte da alegría nunha risotada. Non vaias pensar tampouco que me amolaba o feito de que estiveras leda, pero é que aínda non atopei en ningures unha risa que me fixera rir a min como o facía ela coa súa. Ninguén sorrí como adoitaba facelo ela. Non volvín escoitar, dende que xa non está, unha gargallada que soara tan ben... Todas me lembran á dela sen ser ela quen ri.
E dende aquela ando triste. Tampouco eu río.
Dende aquela gústame máis o mar aberto.
Tiven que marchar.
