Un conto de sereas

   
     Mentras eu sexa eu, lembrareite en cada paseo pola beira do mar,  cada vez que os meus pés descalzos pisen a fina area da praia.
      Levoute consigo a auga brava, lonxe de min e de todo canto tiñas, sen darche a oportunidade de despedirte.
     Dinme que a base de golpes madurei. Eu non o creo, sigo sendo a nena que cre nas fadas -aproveito para dicirche que boto de menos os teus contos,  papá-  , igual que nos trasgos. Gústame pensar que unha serea se namorou de ti e que,  aínda querendo moito a mamá, non fuches capaz de resistirte ante a súa fermosura e a súa voz melodiosa. Seguramente te levou ata o seu castelo submarino,  é isa a razón pola que a túa barca non voltou ao porto.
     Quero pensar iso.
     Deixádeme facelo.
     Non quero que cando probe a auga salgada do mar me teña sabor amargo.
    

     Bo viaxe,  mariñeiro.