- Estás seguro?
- Que si, xa cho dixen. Imos.
- Pero será mellor que nos agochemos onde ninguén nos vexa, ou? Vén conmigo detrás daquelas árbores. - dixo ela mentres o collía polo brazo, tirando del.
Ollaron a un lado e a outro. Non había ninguén. Tampouco na outra beira do río. Ela asiu a man del.
- Pero que fas?
- Collerche a man, non o ves? Faise así. O meu curmán sempre agarra á súa noiva cando camiñan xuntos.
- Pero somos noivos? - preguntou estrañado o rapaz.
- Pois claro! Eu non bico a calquera, ou ti que pensas? Tes que ser o meu mozo antes. Non queres?
El ficou quedo un momento e logo asentiu levemente coa cabeza. Ela sorriu contenta.
- E agora que? Bicámonos xa? Aquí ninguén nos ve - preguntou impaciente a nena.
- Si, pero tesme que explicar como se fai. Eu non sei... - confesou avergoñado o mociño.
Como si xa o esperara, a rapariga pegou un salto e dirixiuse de novo a el, poñéndolle a man no ombreiro.
- É fácil. Os maiores pechan os ollos e arrímanse pouco a pouco. Ti terías que abrazarme, pero dá igual, mellor separados. E sen verse, xuntan os beizos.
- E xa está?
A cativa fixo que pensaba un pouco a resposta antes de contestar, como para darse importancia.
- Si, só iso - dixo convencida - Veña. Pecha os ollos.
E nun movemento torpe os beizos do neno quedaron preto da boca da súa recén estreada moza.
Querendo ser adultos antes de tempo, os meniños non deixaron de selo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario