As mans que me guiaron xa non son mans hoxe e iso doe, mais a túa memoria sempre permanecerá viva, e ti eterna.
Contan que para fixarse ben no que ocorre ao noso redor é preciso abrir ben os ollos coidando de que ningún detalle, por pequeno que sexa, non se nos escape. Eu, sen embargo, véxote se os pecho, e pechados vivirían se dese xeito volveras. Pouco máis de dous anos sen comer pedazos de pan tallados por ti, son dous anos nos que se pasa fame. Non fame de chocolate, senón fame de ti.
Volve, e non marches.
Ningún comentario:
Publicar un comentario