Morría de amor. Cada vez que lía aqueles versos sentíase desfalecer, impotente contra un sentimento que podía con ela. Sabía que cada vez que ollaba a súa letra arredondada e embelecida quizais grazas á pluma que ela mesma lle mercara, nese papel amarelento impregnado co seu arrecendo, morría de amor. Pero gustáballe morrer diso, aínda que logo resucitase milagrosamente, volvendo á realidade na que tan soa lle parecía atoparse.
Pero neses intres de soidade, imaxinaba ser unha princesa dos contos de fadas que lía de cativa, con centos de príncipes esperando para pedirlle a man e ducias de vestidos no armario, esperando ser lucidos en bailes nos que ela sería a raíña da festa. Cando o dragón a raptaba na súa cova, cómplice da bruxa malvada, non faltaba un valente cabaleiro que a viñese rescatar, e cada vez que a madrastra a enganaba facéndolle comer unha mazá envelenada, un esbelto xove viña bicala tenramente para espertala e vivir a súa historia, sendo felices e comendo perdices.
Pero as perdices terminaban por esgotarse, e volvía de novo ao mundo real no que, se había príncipes, non sabían daquela princesa. A mesma que seguía mirando para aquel papel, lembranza de algo que puido ser e non foi, sen saber que algún día, máis ca princesa convertiríase en raíña. Para outros, xa era unha deusa daquela. Porque hai veces que aínda que teñamos algo diante nosa, cegámonos e non o vemos.
Non só son miopes os que levan anteollos. Os peores cegos son os que non queren ver.
Ningún comentario:
Publicar un comentario