Sentía discorrer as xélidas augas do río preto dela, pero non as vía. ¿Que ocorría? Oía o canto dos paxariños por riba dela, pero onde estaban? Percibía o tacto do vento na súa cara, mais as follas ficaban quedas, inmóviles.
Descoñecedora do que sucedía, seguiu camiñando desconcertada, mirando todo canto a rodeaba, en realidade sen ver nada, ensimismada nas súas cavilacións de muller frívola.
De
súpeto, todo cambiou, e ela decatouse de tal. A auga do río xa non corría, o canto dos paxaros era inexistente, e o vento que antes zoaba con forza agora esfumárase. Co mundo detido ante o seu ollar, sentiuse a raíña daquelas terras inertes por uns intres.
Vida animal, instinto de depredador.
Ningún comentario:
Publicar un comentario