Meus amigos, amigos meus, compañeiros de sempre;
Somos a xeración do 97 de
Castroverde, se me permiten os do Cádavo. Fai anos que nos
coñecemos, non? As lembranzas máis antigas chegan lonxe e preto, á
vez. Lonxe nos anos, lonxe para nós, que din que somos xoves. Preto
porque seguen aí, a carón do corazón. Era naquela clase de
infantil na que xogábamos con Teddy e nos divertíamos con Pili.
Cantábamos con Dorotea, Rebeca, Miguel, Fátima e as demais notas da
escala musical de Ester. Eramos nenos. Fomos nenos durante todos os
anos de Primaria, incluso de Secundaria. ¿Non somos nenos acaso?
Nenos que medraron, pero que teñen aínda ese espírito pueril.
Nenos ceibes que compartiron unha infancia chea de risas, de
gargalladas e de xogos. De choros cando caiamos ao chan, só neses
casos deixábamos caer bágoas. Case todas as demais eran de
crocodilo , confesámolo.
Seguiron xuntos os nosos camiños na
adolescencia máis temperá, sen separarse en ningún momento, aínda
que quixese semellalo. Como agora, que a vida nos quere poñer a
proba. Cando as circunstancias parezan adversas para as nosas sendas
paralelas, facendo que se desvíen pouco a pouco, aí estaremos nós
para dirixilas na dirección correcta. Cada un ao seu xeito, pero
sempre pegado ao compañeiro. Coma sempre, para sempre.
Porque, amigos, aínda que está a
piques de rematar esta etapa , logo desta vén outra. E outra máis
detrás da seguinte. Somos fortes coma ninguén, non deixaremos que
nos venza. Pasarán os anos, e nós, nenos en corpos de adultos, non
esqueceremos que temos un pasado común, un presente que aínda non
se acabou , e un futuro que convertiremos en presente.
Rapaces, seguiremos facendo festa
alá por onde vaiamos, sen importar os anos ou as condicións.
Porque, dicídeme, de veras existe algo máis
forte ca amizade?
Atentamente,
Calquera de nós.
Eres genial, encántoume
ResponderEliminarQerote mil, a ti e a todos<3
Gracias, La' =)
ResponderEliminarMuy emotivo y emocionate...Precede a lo que va a se vuestra despedida del centro, seguro que llena de emotividad, de risas y lágrimas... Una buena generación de estudiantes en la qeu confiamos, de la que estamos orgullosos, de todos y cada uno de vosotros, cada uno con sus virtudes, pero, desde luego, especiales...porque cada curso es diferente...es como un ser vivo que se va alimentando de lso seres vivos que lo componen, por eso cada curso es diferente, cada generación es diferente...y eso es lo bonito de trabajar con vosotros...que sois vida viva...Seguid así de vivos y de creativos siempre...Nosotros leeremos y seguiremos con alegría vuestros avances vitales y creativos...y siempre seréis un poquito nuestros...
ResponderEliminarAlégrome de que che gustase =)
ResponderEliminarNon só será unha despedida do centro, será como deixar atrás a nosa infancia, pero sen esquecela. Por iso non nos importa, é máis, gústanos que sexamos parte da familia do CPI Castroverde.