Camiña espida entre árbores e matogueiras. Non lle importa que un cervo a mire insinuosamente. Non trata de cubrirse. Segue camiñando, pisando as follas secas. O son que producen antóxaselle a mellor das melodías, e o olor do bosque transmítelle frescura.
Núa de escravitude e chea de esperanza, segue camiñando totalmente espida á vista libidinosa do pequeno e inexperto cervo.
En busca de liberdade, camiñará ata que a súa pel chocolate se confunda no horizonte cos troncos canela.
Ningún comentario:
Publicar un comentario