Din quererme e aseguran facelo por min, mais eu boto de menos ser eu. Prometéronme que faría novos amigos aquí e que estaría mellor ca nunca. Mentireiros. Só vexo anciáns con engurras nas que agocharon lembranzas que agora non atopan e mulleres de corenta largos anos vestidas de branco, mais ningunha para casar. Seis ollos miran seguidamente hacia min, vixiando que non bote un respingo máis forte co anterior. As agullas do reloxo marcan os nosos pasos, lentos, e as fantasiosas cavilacións do compañeiro amósannos o mundo de tolos no que (sobre)vivimos.
Neste lar non facemos outra cousa que non sexa xogar á baralla. Gaña a partida o que máis ouros teña.
Ningún comentario:
Publicar un comentario