Ollei cara ela e descubrín na súa faciana uns ollos alumeantes, brillantes da cor da mel. Percibíase ilusión na súa mirada, apenas pestanexante. O seu cabelo chocolate deslizábase polos ombreiros, revoltoso, completamente despeiteada e, sen embargo, tan bonita ela...
Que sorriso máis delicado mostrou no intre no que comecei a contarlle as pecas das meixelas. Que forma de curvar os beizos a daquela nena! Colleu un tirabuzón de pelo cos seus finos dedos e xogueteou con el tan preto de min que me era imposible apartar os ollos dela.
Que maldita.
Tan engaiolado estaba eu ficando na súa dirección coma prendida se atopaba ela dos ollos doutro. E non era eu.
Ela si.
Pero non eu.
Ningún comentario:
Publicar un comentario