Cando a choiva bate no cristal da fiestra non lle abro. Logo síntome maleducada por non convidala a entrar, pero é que nunca foi do meu agrado tela preto.
Hai días que me gusta ollar como cae dereitiña ao chan, mais outras veces aborréceme e suplícolle ao Sol que apareza de dondequeira que esté. Pareceravos incrible, pero asegúrovos que poucas non son as ocasións nas que os meus rogos dan o seu froito. O arco da vella é o sinal. A partir de aí todo cambia, os paxariños comezan a piar.
mércores, 15 de maio de 2013
Ata o corenta de maio, non quíte-lo saio
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
Eu tampouco lle abro porque me recreo na súa insistencia, con ese son melancólico que as veces fai dúo co vento e que mece os meus soños cunha tristura fermosa que me arroupa. Sinto que alguén me quere... tanto que non deixará que apareza o sol.
ResponderEliminarÉ fermoso escoitar o son das pingas caendo, bailar baixo delas e saltar enriba dos charcos, mais se me dan a elixir, prefiro correr envolta de luz.
EliminarCerto é, sen embargo, que a choiva semella unha amiga nas tardes máis estrañas.