Historias de vellos, historias de sabios

<< Nena, non sabes aínda ben o que tes. Da túa idade, por moito que devecera por unha onza de chocolate -que devecer, devecía- non llela pedía na casa, que ben podía comprender que o había que gardar para cando viñera alguén de fóra. Eran outros tempos, filliña: as lambuzadas rexíanse, pero non penses que pasabamos fame, non. Minto! Aínda lembro os anos nos que había que agochar o gran. Eses si que foron anos duros para deixar no olvido. Pois o que che dicía, nena, que cun anaco de empanada de mazá relambíamonos do gusto. E conformabamonos! Unha saia para toda a semana, de luns a sábado, e o traxe novo para ir á misa os domingos. De diario andabamos cun mantelo, cheo de terra ás veces. E que? Estaba sucio porque traballabamos; aos señoritos non se lles manchaba a camisa, non teñas medo. Ai!, e vós que chorades por calquera mixericada... Habiades vivir o feito de ter que despedir a un irmán que endexamais volvería da afastada Arxentina, sabendo que esa sería, case seguro, a derradeira vez que o viamos. Mixericas... E o máis incrible é que por moito que nos faltara daquela, créoche que eramos ben máis felices ca maioría dos de agora. Ti que dis, pequena? >>