Eran tales os ollares perdidos
que nin sabían o que procurar.
Extravíos na vía de danzar,
Sorrisos desaproveitados, mal ridos.
Era a carencia de corazóns lidos,
a escaseza de soños que soñar,
de ilusións con globos facer voar,
de aventuras e recordos vividos.
Contábanse anos e anos á carreta,
mais todos alleos de alegría,
contábase unha infancia ennegrecida.
Moito antes de chegarlle a súa meta,
xa antes da fin do derradeiro día,
tempo atrás, estaba morto en vida.
Ningún comentario:
Publicar un comentario