Noite escura, de sombras alongadas no tempo.

Hora do solpor, as miradas voltábanse tristeiras, ventando a escuridade da longa noite que iría moito máis alá das tradicionais doce horas. Expresións taciturnas nas facianas dos protagonistas, actores principais desta película desenvolvida de madrugada, cando os lobos ouvean á lúa e o vento zoón peta nas portas, ladrón da coraxe de calquera. Como guionistas da filme de terror traballaban os que se autodenominaban líderes, crendo resolver un problema ao tempo que construían outro de maior calibre. Vidas humanas á deriva nun barco sen timón, no que sobraban capitáns e faltaban remeiros. Con dor na alma e fatiga nos ósos, amenceu máis tarde ca cedo. E as vistas ao chan alzáronse ata poder ver de fronte o futuro que se achegaba, e que se presentaba tan esperanzador coma incerto. Collidos das mans, centos de persoas, camiñaron lonxe ata non ollar as feridas daquela segunda matanza mundial. Lonxe ata só sentir dor ao lembralo; lonxe ata non ter que vivilo. Eran bos días para todos aquela mañá.

  ( es.paperblog.com )