Onte chegoume a noticia do meu pasamento. Absorta como estaba nos labores do suicidio total, nin sequera me decatara. Non cheguei a tempo de chorar a miña propia morte.
Vago agora pola vida coma unha alma en pena, malia que na miña lápida di que morrín da risa.
Non sei que crer... Semella que fun unha persoa feliz antes de me converter en pantasma... pero, ao tempo, algo non cadra: o cadaleito segue amargamente húmido.
Ningún comentario:
Publicar un comentario