Corazón ausente nº 2

     "Non ten corazón", rosmaban. Cada vez que o seu home partía noutra das súas viaxes cara o ceo -tranquilos, lectores tétricos, era piloto de aviación- ela ía dicirlle adeus, mais dos ollos da rapaza non vertía ningunha bágoa. Nunca choraba e iso estrañáballes a todos cantos a vían. "Non ten corazón", pensaban para si.

     E non. Non o tiña.

     Arrancárao ela mesma do peito daquela que el lle anunciara por primeira vez a súa marcha, daquela que tanto chovera no seu interior. "Aínda ha de podrecer con tanta auga". Así que, con moito tino, extirpouse o órgano doente e gardouno nun tarro de vidro. Foi o seu agasallo de despedida. "Toma, lévao sempre contigo na cabina. Preto do teu, por riba das nubes, onde estea seguro se lle dá por chover máis. Procura que non se molle moito."

     Médicos do demo, acougade, por suposto que sobreviviu á operación. De non ter intervido, quen sabe como lle iría... O único fallo foi non decatarse antes de que a doenza era cardiorespiratoria, todo en pack. Debeu advertir que aló no alto, por onde voaba o músculo bombeante, o osíxeno escasea. 

   
    "Non vaia ser que quede sen respiración. Non vaia ser que non poida respirar amor. Non vaia ser que non te poida respirar, amor", dicía a notiña que lle enviou xunto a un dos pulmóns.

      E os outros seguíana crendo fría...