A rapaza de cabelo loiro que levaba un libro entre as mans fuxía da rutina. Ansiaba ir lonxe.
Aqueloutro só voltaba do traballo, como un día calquera, pensando que cearía aquela noite. Que fame tiña.
A familia que estaba a carón del ía visitar aos avós. Que sería deles?
Unha parella bicábase tenramente no asento contiguo. Viaxaban por pracer.
Ao fondo, lembro a un ancián que non paraba de mirar pola fiestra, impaciente por chegar e darlle unha aperta á neta.
Tamén estaba eu, o recadador, sen motivación algunha.
E o frenazo, a escuridade.
E fun quedar precisamente eu aquí para contalo. Eu, que non quería. Que non tiña nada que facer ao baixarme na estación.
Eu, en vez de calquera dos outros.
Ningún comentario:
Publicar un comentario