Catro vidas fixeron falta.

     Lembro que, cando morrín por vez primeira, os recordos se atropelaban na miña mente. Era un mero principiante. Cos anos fun collendo experiencia. Na miña segunda morte chorei eu máis que os que quedaban; a terceira vez xa case estaba acostumado.

     Calculo que me restan uns meses desta volta. Setembro logo chega e, se non me trabuco, cúmprense  xa os vintecinco anos que me son concedidos en cada vida. Recén estreada a maioría de idade, aparecín pola praza do pobo desta vez, cunha camisa de cadros e uns zapatos patéticamente limpos. Foi ao torcer a esquina cando me namorei. Así, de súpeto. A única vez que me namorei nas miñas catro vidas.
     Bailáballe o cabelo coa brisa do mar, longo e liso, a xogo cos seus ollos de mel. De corpo miúdo, lucía como ninguén un simple vestido de cores. Ai, que calafrío me percorreu naquel intre! Sentín danzar as bolboretas no meu estómago.
   
     Se en setenta e cinco estraños anos que levaba daquela sobre este mundo non caera neso que chaman amor, ese día tropecei e lambín o chan.
     Din que non morre ninguén sen terse namorado. Catro vidas despois, eu morro de amor.