Fráxil

     Sen apenas escoitar a música que soaba de fondo, daba pequenos golpes rítmicos co tacón no chan. Pura rutina. Quizais os zapatos bailaban sós, tal vez estaban máis ledos ca ela, pode que quixeran camiñar mentres ela os retiña case inmóviles.

     Á par da mirada extraviada, amosaba un sorriso troleiro case sen debuxar. Escocían as bágoas secas debaixo das pestanas comerciais que lucía e os beizos de boneca devecían por berrar, agonizando deshidratados por non ter bicado a quen desexaba o corazón de porcelana a piques de escachar. Tremíanlle os dedos de frío e carecía dunhas luvas; serían as mans daquel home polo que choraba as que mellor abrigo lle ofrecerían. 

    Decidiron as botas dar uns pasos e loitaron contra a vontade da dona, andando torpemente. Dirixíronse a xunto del, fronte a fronte. Non soubo que dicirlle; tanto lle embalsamaran os beizos dun vermello rechamante que nin moverse podían. Entón a porcelana desfíxose en mil pedazos que ninguén ousou recoller, non fora o demo que se contaxiaran daquel amor maldito.